Ο Γούντι Άλεν πενηντάρισε τις ταινίες και η ευχή «joyeux anniversaire» ακούγεται πιο δόκιμη, καθώς μετά από πολλές ρομερικές, μπεργκμανικές, φελινικές, σπανιόλικες, βενετσιάνικες, λονδρέζικες και, τέλος πάντων, εξωνεοϋορκέζικες αποδράσεις, έφτασε επιτέλους η ώρα να γυρίσει μια ταινία στα γαλλικά, σε ένα Παρίσι πολύ πιο καθημερινό και αφομοιωμένο από τη ρετρό φαντασία του (αγγλόφωνου) Midnight in Paris. Για αποφυγή παρεξηγήσεων, τα Γυρίσματα της Τύχης, που έκαναν παγκόσμια πρεμιέρα εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ Βενετίας, αφού οι Κάννες δεν ήθελαν να μπλέξουν με οποιαδήποτε ανεπιθύμητη δημοσιότητα, είναι 100% γουντιαλενικό έργο και η γαλλική γλώσσα δεν επηρεάζει στο παραμικρό το ύφος, τους διαλόγους, την πλοκή και το πνεύμα μιας ίντριγκας γοργής και κομεντί μυστηρίου επινοητικής στους μηχανισμούς της. Σε πιο σύγχρονη τζαζ υπόκρουση συγκριτικά με τα πιο μελαγχολικά soundtrack των ταινιών του, η καλοπαντρεμένη γκαλερίστα Φανί (Λου ντε Λάαζ) συναντά τυχαία τον ρομαντικό επίδοξο συγγραφέα Αλέν (Νιλς Σνεντέρ) που της εξομολογείται ότι ήταν ερωτευμένος μαζί της στο λύκειο και υπονοεί πως δεν την ξεπέρασε ποτέ, κι ενώ δεν θα έπρεπε να διανοηθεί να αφήσει τον υπερφίαλο, ευειδή και σκοτεινό στις μπίζνες του σύζυγό της Ζαν (Μελβίλ Πουπό, πολύ σωστός), εντούτοις το κάνει, έτσι ξεκινά μια δολοφονική ζήλια που φαίνεται πως έχει προηγούμενο, και χρειάζεται μια μάνα (Βαλερί Λεμερσιέ, αβίαστα ενταγμένη στο σύμπαν του Άλεν) με ένστικτο λαγωνικού και αγάπη στον Ζορζ Σιμενόν για να βρει το νήμα σε ένα μπλέξιμο μινιμαλιστικά επικών διαστάσεων, με τον τρόπο που μας έχει συνηθίσει ο Αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος.

 

Μετά το άτσαλο Φεστιβάλ του Ρίφκιν, μια περιττή ανθολογία υποκινούμενη από υπαρξιακή ανασφάλεια (λες και είχε κακό προαίσθημα για το επαγγελματικό του μέλλον), ο Άλεν επανέρχεται σε οικείο, ίσως παραπάνω απ’ ό,τι αντέχουν οι φαν του που τα έχουν δει ήδη όλα, κινηματογραφικό πεδίο, και με τη χαρακτηριστική του maitrise απλώνει τους χαρακτήρες σε μια συνθήκη αισθηματικού θρίλερ, με χιούμορ και σχετική αγωνία, ειδικά μετά το twist της πρώτης εξαφάνισης. Παραλλαγή του ανώτερου Matchpoint, χωρίς το ταξικό τρακάρισμα, και σε επίπεδο πλοκής σχετικό με το σαφώς πιο ατυχές Scoop, τα Γυρίσματα της Τύχης επίσης πραγματεύονται την απιστία, τα ηθικά διλήμματα, τον πόθο και το χρήμα, αλλά και την τύχη. Ανεξάντλητος στις ατάκες του, ο πάλαι ποτέ πιο παραγωγικός «ανεκδοτάς» ανάμεσα στην πρώτη γενιά των stand-up κωμικών της Αμερικής φυσικά δεν έχει αφήσει χωρίς σχολιασμό το συγκεκριμένο ζήτημα, έχοντας παραδεχθεί πως όλα έχουν συγκλίνει μαγικά υπέρ του στη δουλειά, και κατά κάποιον τρόπο στην αγάπη. Ίσως ο πιο σωστός ορισμός είναι η περίσταση ή η συγκυρία, όταν μιλάμε για τις κρίσιμες στιγμές σε ταινίες του με κάποια αστυνομική πλοκή. Ο Άλεν κλασικά περιφρονεί και τιμωρεί τους κομπορρήμονες και τους τζάμπα μάγκες (λογικό, η περσόνα του συνήθως εκπροσωπεί τον ριγμένο από τους προνομιούχους και τους νταήδες αυτού του κόσμου) και η ματιά συμπάθειας στους ερωτευμένους που βρίσκονται στο έλεος της καταστροφής είναι δεδομένη. Είναι μάταιο να επιχειρήσει κανείς να τοποθετήσει τα Γυρίσματα της Τύχης σε αξιολογική σειρά στη φιλμογραφία του. Στη ζυγαριά κλίνει προς τα θετικά, με τα bonus του γαλλικού διαλόγου και την απουσία ενός μίμου του στο στυλ του Κένεθ Μπράνα ή του Τζον Κιούζακ. Το χέρι του Άλεν παραμένει ανάλαφρο και η γραφή του, αν και déjà vu, ανακουφιστικά ευχάριστη.