Οι θριλερίζουσες αφηγήσεις σε βαλτώδεις τοποθεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών φαίνεται να έχουν την τιμητική τους στην εμπορική λογοτεχνία και, σε δεύτερο χρόνο, στο σινεμά μέσω των σχετικών κινηματογραφικών διασκευών. Η Κόρη του Βασιλιά του Βάλτου βαδίζει στον δρόμο ή μάλλον στο ελώδες μονοπάτι που χάραξαν οι Καραβίδες, έχοντας ως πρωταγωνίστρια μια γυναίκα που μεγάλωσε σε τέτοια περιοχή και έρχεται αντιμέτωπη με άντρα που δεν θέλει το καλό της. Στον παρθένο θεατή η ανατροπή του ειδυλλιακού αρχικού σκηνικού και μιας στενής, φαινομενικά τρυφερής σχέσης πατέρα και κόρης θα προκαλούσε έκπληξη μεγάλη, την οποία έχει καταστρέψει παντελώς το προωθητικό υλικό της ταινίας – γι’ αυτό μας επιτρέπεται να την αναφέρουμε κι εμείς ανοιχτά.

 

Καμία έκπληξη δεν επιφυλάσσει η συνέχεια της ταινίας, όμως, που επιστρατεύει μια χιλιοφορεμένη ίντριγκα και καταφεύγει στην εύκολη λύση της μονομαχίας αντί να εστιάσει στην πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της ιστορίας– ο χειρότερος εχθρός μερικών μπορεί να είναι το πιο αγαπημένο πρόσωπο άλλων. Ο Νιλ Μπέρτζερ κατάφερε να μας μαγέψει στην περίπτωση του Μάγου Αϊζενχάιμ, μα εδώ σκηνοθετεί επαγγελματικά και απρόσωπα, η Ντέιζι Ρίντλεϊ επιδεικνύει πρωταγωνιστικό χάρισμα σε έναν κινηματογραφικό… γαλαξία εκτός Πολέμου των Άστρων, ενώ ο Μπεν Μέντελσον ενσαρκώνει πιο μετρημένα απ’ όσο θα περίμενες έναν χαρακτήρα που μπορεί να παίξει και στον ύπνο του.