Tην ίδια χρονιά που το ιστγουντικό «Million Dollar Baby» πετύχαινε συναισθηματικό νοκ-άουτ στις αίθουσες και, μεταξύ δεκάδων άλλων πραγμάτων, πραγματευόταν την αυτοδιάθεση του σώματος, μια ταινία από την Ισπανία θα διασκεύαζε την αληθινή ιστορία ενός άνδρα που είχε μείνει παράλυτος από τα είκοσι πέντε του και ζητούσε επίμονα να του επιτραπεί να τερματίσει τη ζωή του. Με τον λυρικό της τίτλο και δύο ψυχωμένες ερμηνείες από τους Χαβιέ Μπαρδέμ και Μπελέν Ρουέντα, η επόμενη δουλειά του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ μετά τον εισπρακτικό και καλλιτεχνικό θρίαμβο των «Άλλων» είχε μαγέψει (και) το ελληνικό κοινό, κατακτώντας το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας αλλά και 14 στα 15(!) βραβεία Γκόγια. Πρόκειται για μελόδραμα που συχνά πατά το σωστό κουμπί τη σωστή στιγμή και χειραγωγεί επιδέξια τον θεατή, αν και στο σημερινό μάτι η περιστασιακή έλλειψη μέτρου ίσως να προοικονομούσε τη φθίνουσα πορεία της καριέρας του Ισπανού δημιουργού μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν.