Η ουμανιστική σταυροφορία του Βασίλη Μαζωμένου συχνά λυγίζει κάτω από το βάρος των κινηματογραφικών του προθέσεων. Το Καθαρτήριο ίσως είναι η πιο ολοκληρωμένη και σίγουρα η πιο συμπονετική ταινία του, και φαίνεται πως οι επτά ιστορίες που το συναποτελούν παρεισφρέουν στο προεξάρχον θέμα της ψυχικής εγγύτητας και συνδέονται μεταξύ τους χωρίς να συνιστούν σπονδυλωτό έργο αλλά ένα έργο υφολογικής συνέχειας και πνευματικής συνάφειας, ταιριάζοντας με την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την καταπάτηση του δικαίου, που η καθεμία χωριστά υπηρετεί και αναπτύσσει.

 

Από τη μουσική ως τον φωτισμό, οι σεκάνς έχουν σχεδιαστεί και σκηνοθετηθεί με τη φόρτιση μιας συναισθηματικής ανάγκης, σαν μια διαδοχή από αποσπάσματα μιας άλλης Θείας Κωμωδίας, τραγικής και πολύ ελληνικής, με την ένταση ψυχωσικών επεισοδίων και το σασπένς μιας ονειρικής εκκρεμότητας που ξεκινά με τον ζηλωτή/υπερασπιστή του μονοπωλίου της αγάπης και τελειώνει τρυφερά, με την πιο αφοπλιστική και ανιδιοτελή έκφρασή της.