Ο Πο, το στρουμπουλό αδέξιο πάντα που περνά λιγότερο χρόνο φροντίζοντας για τον αφανισμό των αποθεμάτων μπαμπού της κινέζικης επαρχίας και περισσότερο στην εξάσκηση της τέχνης του κoυνγκ-φου, επιστρέφει και πλέον πρέπει να αποφασίσει ποιος θα είναι ο διάδοχός του στη θέση του Δράκου Πολεμιστή, καθώς έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για την ιεραρχική αναβάθμισή του. Ταυτόχρονα, έχει να αντιμετωπίσει έναν παλιό εχθρό που συνεργάζεται με μια πανούργα μάγισσα σε αυτή την τρίτη συνέχεια των περιπετειών του Kung Fu Panda, ενός franchise που (ευτυχώς) προέκυψε στα κινηματογραφικά πράγματα πριν από την εδραίωση της κουλτούρας των memes κι έτσι οι δημιουργοί του επένδυσαν σε κάτι περισσότερο από το αστείο του τίτλου.

 

Ναι, καμιά συνέχεια δεν μπόρεσε να πετύχει την ισορροπία χαβαλέ, δράσης και (ασιατικών) μοτίβων του σινεμά πολεμικών τεχνών, συστατικών που έκαναν αγαπητή την πρώτη ταινία, αλλά καμία δεν χρειάστηκε να επενδύσει στη βαβούρα και στον σαματά που έγιναν σήμα κατατεθέν της Illumination, οι περισσότερες παραγωγές της οποίας αντιμετωπίζουν όλα τα παιδιά σαν να έχουν διάσπαση προσοχής. Καμία, μέχρι το Kung Fu Panda 4, το οποίο θα μπορούσε να έχει παραχθεί από το αντίπαλο στούντιο – μια επισήμανση που για κάποιους συνιστά αρετή, για άλλους κινηματογραφική κατάρα. Η επανεμφάνιση αγαπημένων ηρώων, τα παρδαλά χρώματα και η κατασκευαστική μέριμνα θα μπορέσουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον των μικρότερων σε ηλικία παιδιών. Οι γονείς, πάλι, ίσως ευχηθούν να ερχόταν ένας νίντζα για να τους ξεπαστρέψει με μια καρατιά και να ησυχάσουν μια ώρα αρχύτερα.