Ο Λούις Γουέιν εξανθρώπισε τις γάτες στις ζωγραφιές και τα σχέδιά του. Πίστευε στον ηλεκτρισμό σαν άλλο Θεό, αγάπησε βαθιά την Έμιλι, το λημέρι στην αντάρα που τον βασάνιζε. Και σταδιακά δαιμονίστηκε από την ψυχική νόσο που τον εκτόπισε από κάθε έννοια ρεαλισμού ‒ όχι πως την είχε ανάγκη ούτως ή άλλως…

 

Το πορτρέτο ενός εκκεντρικού καλλιτέχνη στη βικτοριανή εποχή έχει απόλυτη ανάγκη τις υπηρεσίες ενός Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και ο προικισμένος Βρετανός ανταποκρίνεται τόσο εφευρετικά και συγκινητικά, που τολμώ να πω πως αυτή είναι η καλύτερη ερμηνεία γενικά στην καριέρα του και ειδικά φέτος, που έφτασε πολύ κοντά στο Όσκαρ με τον σκληροτράχηλο Φιλ Μπέρμπανκ από την Εξουσία του Σκύλου.

 

Ο Γουέιν είναι ένας υδράργυρος με κενά και εμμονές, αλαφροΐσκιωτος και απρόβλεπτος, ένας άνθρωπος με δύσκολη ανατροφή, πολύ στοχευμένη κλίση και μια σειρά από συναισθηματικές ατυχίες που ευτυχώς διοχέτευσε σε κάτι μοναδικό, ελαφρύ, χαριτωμένο, αν και μπαρόκ και ιδιόμορφο, σαν την Κόλαση του Δάντη με τρελές γάτες σε επεισόδια! Ο Κάμπερμπατς, που ως συνήθως δεν προσπαθεί καθόλου να χαϊδέψει τις ευκολίες του ή να γίνει με το ζόρι συμπαθής, είναι ολόκληρη η ταινία, με την Κλερ Φόι άγκυρα σε μια τρικυμία εν κρανίω που ορίζεται από ποικιλία λήψεων και πειστική κατάδυση σε ένα μυαλό αλλιώτικο και παιδεμένο με κυμαινόμενα επίπεδα ενέργειας και εκρήξεις δημιουργικότητας.

 

Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο σκηνοθέτης Γουίλ Σαρπ, με διαγνωσμένη διπολική διαταραχή τύπου 2, κατανοεί πολύ καλά τον Γουέιν και βρίσκει συνεχώς λύσεις, μέχρι να καταλήξει στα σχέδια που τον έκαναν διάσημο.