Φωτογράφος και αμερικανοτραφής, όπως περίπου και ο Μίλτσο Μαντσέφσκι στο κινηματογραφικό ντεμπούτο του πριν από τρεις δεκαετίες με το Before the Rain, που επίσης κατέληξε στην πεντάδα των τότε ξενόγλωσσων, νυν διεθνών Όσκαρ, ο Πάβο Ντόρχι επέστρεψε στη γενέτειρά του, το Μπουτάν, για να εξυμνήσει την αμόλυντη γη και την άδολη καρδιά σε μια απαλή δραματική ταινία ευθύβολου συναισθηματισμού που θα μπορούσε να ονομάζεται Ο δάσκαλος του χωριού, αν και, αντ’ αυτού, έχει τον πολύ πιο εξωτικό τίτλο Λουνάνα, Ένα γιακ μέσα στην τάξη.

 

Και είναι ακριβώς αυτό, η διδασκαλία ενός νεαρού καθηγητή στο μοναδικό σχολείο της περιοχής, κάτω από κατ’ ευφημισμόν άγρυπνο βλέμμα του καλοκάγαθου εθνικού ζώου της χώρας. Το δίλημμα του Ουνγκιέν είναι αν θα παραμείνει στο πιο απόμακρο χωριό όχι μόνο του μικροσκοπικού βασιλείου των Ιμαλαΐων αλλά ίσως και του κόσμου. Σπούδαζε επί μία τετραετία, διακρίθηκε για την παντελή έλλειψη κινήτρου, η φιλοδοξία του είναι να μεταναστεύσει στην Αυστραλία και να γίνει τραγουδιστής και, αντί να περνάει ξένοιαστα καλοκαίρια στην περίφημη παραλία Μπόντι, όπως ονειρεύεται με τα φιλαράκια του σε ένα μπαρ της πρωτεύουσας, μετακόμισε στην εσχατιά της χώρας, οκτώ ώρες ανηφόρα από την κοντινότερη στάση λεωφορείου, με τα υπερμεγέθη ακουστικά του, τα λίγα μπογαλάκια και μερικούς καρπούς που του έδωσε η γιαγιά του για να αντιμετωπίσει το κρύο σε μια φύση με λίγα ταπεινά κτίσματα, ηλιακή και μόνο ενέργεια που παρέχει ρεύμα αραιά και πού, γερανούς που καλωσορίζουν τις εποχές με το τραγούδι τους, ευγενικούς ντόπιους (και έναν μονίμως μεθυσμένο, για να μην ξεχνάμε τον ρεαλισμό της μοναξιάς και της κατ’ εξαίρεση παθογένειας) και παιδάκια που τον κοιτάζουν στα μάτια και ευχαριστούν την τύχη τους που βρέθηκε κάποιος να τα διδάξει αγγλικά, μαθηματικά και μπουτανέζικα, και, όπως ορίζει το χρέος του λειτουργήματός του, «να αγγίξει το μέλλον». Και φυσικά, πολλά βουδιστικά διδάγματα, με τη μορφή γνωμικών και μικρών φράσεων που διανθίζουν τη βασική, αναμενόμενη πλοκή.

Καλή ψυχή, ο φρέσκος δάσκαλος δεν περνάει άσχημα, καθώς σε όλη την ταινία μεταβαίνει από το όραμα της δυτικού τύπου γης της επαγγελίας στην τελειοποίηση του τραγουδιού του γιακ. Ωστόσο ο Ντόρχι δεν διαθέτει την αφηγηματική ορμή και τη σκηνοθετική σπίθα του Μαντσέφσκι, συνθέτοντας πλάνα πλαστικής τελειότητας και καρτποσταλικής ομορφιάς για να αφηγηθεί ένα σενάριο προοικονομημένης έκβασης.

 

Η Λουνάνα, παραγωγής 2019, που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Λονδίνου, άρεσε τόσο πολύ στους Αμερικανούς, που ενώ στην αρχική της υποβολή την απέρριψαν από τη λίστα των διεθνών παραγωγών για τεχνικούς λόγους το 2020, επειδή η επιτροπή του Μπουτάν δεν τηρούσε τις προδιαγραφές, την έκαναν δεκτή την αμέσως επόμενη χρονιά, την πρόκριναν στην πεντάδα και κάλεσαν τον Ντόρχι να γίνει μέλος της Ακαδημίας στον κλάδο των σκηνοθετών και των σεναριογράφων ‒ εκείνος επέλεξε τον πρώτο!