Πολλά τα παραδείγματα καλλιτεχνών που μετέτρεψαν το writer’s block τους σε σινεμά, με προφανή βασιλιά το φελινικό «8 ½». Στις καλύτερες στιγμές του σχετικού κανόνα η αυτοαναφορά στάθηκε αφετηρία για μια ταινία γενικότερου ενδιαφέροντος, συνήθως γύρω από τη δημιουργία, την αντιδιαστολή φαντασίας και πραγματικότητας και, φυσικά, τα ανθρώπινα. Κι αν πάλι το Εγώ επικρατήσει, μπορεί να φέρει ευτυχή αποτελέσματα (και) η ιδιαιτερότητα της φόρμας και της πρόζας, όπως στην περίπτωση του γουντιαλενικού «Stardust Memories». Το «Book of Solutions» του Μισέλ Γκοντρί ανήκει στη συγκεκριμένη κατηγορία αλλά όχι στους επιφανείς εκπροσώπους της.

 

Δύο είναι οι κορυφές της φιλμογραφίας του Γκοντρί, η μία η «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού», η άλλη το τηλεοπτικό «Κidding». Το κοινό σημείο τους είναι ότι βρέθηκε σενάριο που έδωσε σπονδυλική στήλη στην αχαλίνωτη φαντασία του δημιουργού – κι εκείνος στη συνέχεια ήξερε τι να κάνει για να το απογειώσει. Δεν ξέρουμε αν η εξομολογητική φύση της σειράς για τον πρωταγωνιστή Τζιμ Κάρεϊ ώθησε τον Γκοντρί να συντάξει μια αντίστοιχη κινηματογραφική εξομολόγηση, ώστε να κατευνάσει το writer’s block του, αυτό που βλέπουμε και μπορούμε να κρίνουμε είναι ότι ο Γάλλος δημιουργός στράφηκε στις προσωπικές περιπέτειές του κατά την παραγωγή του «Αφρού των Ημερών» και έστησε μια ταινία με ήρωα τον Μαρκ, έναν σκηνοθέτη. Λίγο πριν απολυθεί και οι παραγωγοί πάρουν από τα χέρια του την ταινία που γυρίζει, ο Μαρκ κλέβει το υλικό που έχει γυριστεί, κρύβεται στην εξοχή με ένα μικρό συνεργείο και πασχίζει να την ολοκληρώσει. Έχοντας δει αρκετό Γκοντρί, όταν ακούς τον ήρωα να προτείνει την προσθήκη ενός εμβόλιμου πεντάλεπτου animation με μια αλεπού στη μέση της ταινίας του, ώστε οι θεατές να μπορέσουν να πάνε στο κυλικείο ή στην τουαλέτα, ξέρεις ότι θα δεις κι εσύ στη μέση της ταινίας εμβόλιμο animation με αλεπού. Δυστυχώς, τα ευρήματα σταματούν εδώ. Με την εξαίρεση της ειδικής περίπτωσης του «Green Hornet», αυτή είναι μάλλον η πιο συμβατική δουλειά του σκηνοθέτη. Οι χειροτεχνίες, η (υπερ)κινητικότητα και ο παιδικός ενθουσιασμός έρχονται με φειδώ κι αυτό, σε συνδυασμό με την πεισματική εσωστρέφεια του θεάματος, καταλήγει σε βάρος του αποτελέσματος.

 

Το χιούμορ, η εγγενής ευγένεια του πρωταγωνιστή Πιερ Νινέ και μικρές απολαύσεις, όπως το cameo πασίγνωστου αστέρα του πενταγράμμου, διασκεδάζουν τις εντυπώσεις, αλλά ελπίζουμε, ειλικρινά, τώρα που ο Γκοντρί απέβαλε από το σύστημά του όσα τον ταλάνιζαν, να τραβήξει και πάλι προς τη δόξα με καθαρό μυαλό. Και οπωσδήποτε να βρει μπροστά του ένα στιβαρό σενάριο, συναφές με τις καλλιτεχνικές ευαισθησίες του.