Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι το ντοκιμαντέρ Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία έχει ελάχιστο κινηματογραφικό ενδιαφέρον, αλλά αδιαμφισβήτητο δημοσιογραφικό. Στη συνήθη παρέλαση από ομιλούσες κεφαλές και στην παρατακτική, γραμμική αφήγηση έρχονται να προστεθούν η σποραδική απουσία ραφιναρίσματος στις μεταβάσεις και η μονότονη εκφορά της voice-over αφήγησης που εντείνει την αίσθηση ενός ρεπορτάζ – θα περίμενες συναισθηματικές διακυμάνσεις και λίγο παραπάνω πάθος σε μια ταινία για την Κάλλας. Ωστόσο, όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, στο σινεμά τεκμηρίωσης η έρευνα μπορεί να καλύψει (μερικώς) την κινηματογραφική ένδεια.

 

Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ συγκέντρωσαν αρκετό υλικό, το οποίο ταξινόμησαν με σπουδή, και θα δώσουν κάποιες απαντήσεις σε θεατές που έμειναν ανικανοποίητοι από την ελλειπτική αφήγηση του Πάμπλο Λαραΐν στην πρόσφατη Maria και θέλουν να ακούσουν περισσότερα για τα πρώτα χρόνια της καριέρας της – κυρίως για την «ελληνική» της περίοδο. Ωστόσο, για τους φίλους της θρυλικής σοπράνο το ντοκιμαντέρ έχει κρατήσει τη μεγάλη του έκπληξη για το φινάλε με την παράθεση μιας ανέκδοτης ηχογράφησης συνοδευόμενης από τη μοναδική φορά που αποπειράται μια λυρική νότα και σπάει τον αυστηρά δημοσιογραφικό του χαρακτήρα.