Αν πιστεύετε ότι όλο και περισσότερα φιλμ μοιάζουν σήμερα μεταξύ τους σε σημείο που εξαφανίζεται η αυθυπαρξία τους, το ίδιο φαίνεται να υποστηρίζει εδώ ο Σεντρίκ Κλαπίς, ένας σκηνοθέτης που ασχολήθηκε ουκ ολίγες φορές με το θέμα της μοναχικότητας στις δυτικές μητροπόλεις και συνεχίζει να το μελετά, φτιάχνοντας δύο ταινίες στη συσκευασία μίας.

 

Οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές έχουν παρόμοια προβλήματα, αρνούνται να αποδεχτούν το αρχικό στάδιο κατάθλιψης στο οποίο βρίσκονται, και η ιστορία του καθενός εύκολα θα γεννούσε υλικό για ξεχωριστά φιλμ. Είναι όμως γείτονες και άγνωστοι μεταξύ τους και έτσι θα παραμείνουν στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, προς όφελος της σπουδής των χαρακτήρων τους.

 

Ο Κλαπίς σχολιάζει εκτεταμένα, και μάλλον κωμικά, τη «λύση» που προτείνει το περιβάλλον και επιβάλλει η εποχή (τις εφαρμογές τύπου Tinder κυρίως), επισημαίνοντας παράλληλα αυτό που μόνο οι ίδιοι καταλαβαίνουν, τη φοβία ότι η ζωή θα τους προσπεράσει μια μέρα, όπως τα τρένα που βλέπουν καθημερινά από το μπαλκόνι τους. Τη μελαγχολία σβήνουν μικρές χαρές της καθημερινότητας, όπως ένα τραγούδι ή τα παιχνίδια με μια γάτα, λεπτομέρειες που εργαλειοποιούνται για την ένωση των ιστοριών που, παρά τα όποια κλισέ τους, ενώνονται αρμονικά.