Είδαμε μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία γυναικείας αυτοδιάθεσης το περασμένο καλοκαίρι, το κροατικό «Murina», στο οποίο μια νεαρή κοπέλα πασχίζει να απαγκιστρωθεί από τον καταπιεστικό οικογενειακό της περίγυρο που εκτονώνει καταπιεσμένα πάθη και απογοητεύσεις επάνω της.

 

Το Blue Moon, ο μεγάλος νικητής στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν τον Σεπτέμβριο του 2021, έχει κοινά σημεία με εκείνη την καλαίσθητη, μα όχι ωραιοποιημένη ταινία, έχοντας στο επίκεντρό του την Ιρίνα, μια νεαρή γυναίκα που καταλαβαίνει «τι λένε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί» και έχει αναλάβει καθήκοντα λογίστριας στην οικογενειακή «επιχείρηση». Η Ιρίνα θέλει να ξεφύγει από τον ασφυκτικό οικογενειακό κλοιό και η δημιουργός Αλίνα Γκριγκόρε δεν αργεί να μας δείξει τους λόγους.

 

Με την κάμερα στο χέρι, ένα σενάριο επιτηδευμένα ελλειπτικό και μια σειρά από σχηματικούς χαρακτήρες, φωνασκίες και σκηνές δυσφορίας, το Blue Moon επιλέγει να αφηγηθεί την καλοπροαίρετης στοχοθεσίας ιστορία του με τον τρόπο της πορνό μιζέριας που συναντάς σε κινηματογραφικά φεστιβάλ με το τσουβάλι.

 

Η υστερική τελική σκηνή «σύγκρουσης» επεξηγεί μέσα από τα στόματα των ηρώων όσα έχουν γίνει (και ξαναγίνει) σαφή μέσα από γεγονότα και καταστάσεις που προηγήθηκαν, δίνοντας τη χαριστική βολή σε μια ταινία που μένει στη σκιά των μεγάλων, των μεσαίων αλλά και των μικρότερων επιτευγμάτων του επονομαζόμενου Ρουμανικού Νέου Κύματος.