Κληρονομείται η βία; Το αναπάντητο ερώτημα ερευνά ο Ξαβιέ Λεγκράν, επτά χρόνια μετά το δυναμικό ντεμπούτο του με το Jusqu'à la garde, μια βραβευμένη με 4 Σεζάρ και Αργυρό Λέοντα πραγματεία για την ενδοοικογενειακή κακοποίηση, στον Διάδοχο, μεταφορά μυθιστορήματος με τον διφορούμενο τίτλο L’ Ascendant, που σημαίνει πρόγονος και απόγονος, ανάλογα με την επιθυμητή χρήση της έννοιας.

 

Ο ήρωας, ένας καταξιωμένος, εσωστρεφής σχεδιαστής μόδας στη Γαλλία, καλείται να επιστρέψει τη γενέτειρά του, το Μόντρεαλ, για να ολοκληρώσει τις τυπικές διαδικασίες γύρω από την ταφή του πατέρα του, με τον οποίο είχαν κόψει τις γέφυρες εδώ και χρόνια – ακόμη και η μητέρα του, μια γυναίκα του κόσμου, δεν δείχνει να συγκινείται από την απώλεια του πρώην συζύγου της. Υποθέτουμε πως επιστρέφοντας εκεί όπου συνέβη το τραύμα, θα ανακαλέσει τις επώδυνες μνήμες που πυροδότησαν την αποξένωση. Ωστόσο, ο Λεγκράν έχει διαφορετική γνώμη: το έρημο σπίτι του πατέρα κρύβει ένα μυστικό που θα ανατρίχιαζε κάθε λογικό άνθρωπο, πόσο μάλλον κάποιον που έχει προ πολλού πάψει να έχει συναισθηματική επαφή με τον κάτοχό του. Ο Ελιάς όχι μόνο δεν ακολουθεί την ορθόδοξη (και νόμιμη) οδό της φρίκης και της καταγγελίας, αλλά συνεχίζει μια διαδικασία αυτοκαταστροφής, εξού και διάδοχος μιας ανομολόγητης, υποσυνείδητης συνθήκης.

 

Στο δεύτερο μισό του παγερού θρίλερ που διαγωνίστηκε στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, ο Λεγκράν φτιάχνει έναν πρωταγωνιστή από τα κομμάτια του Οιδίποδα, του Άμλετ, του Ορέστη και του Ίκαρου (σύμφωνα και με δική του δήλωση), παραδίδοντας μια αναποτελεσματική καταγγελία εναντίον της πατριαρχίας.