Σε ένα γεμάτο παρισινό θέατρο, υπό τους ήχους του Μινκίς, ξεκινά η Μπαγιαντέρα, το έξοχο μπαλέτο που χορογράφησε ο Μαριούς Πετιπά. Η Ελίζ, κορυφαία του χορού, βλέπει από τα παρασκήνια τον αγαπημένο της να ερωτοτροπεί με μια χορεύτρια και αναστατώνεται.

 

Η συγκίνηση κορυφώνεται, η οργισμένη σταρ προσγειώνεται άτσαλα και το βαρύ διάστρεμμα που υφίσταται τής στοιχίζει, εν πολλοίς, ένα ρόδινο μέλλον στη ζωή και μια λαμπρή καριέρα στη σκηνή. Η αποθεραπεία θα είναι μια μακρά διαδικασία, μια περίοδος επαναπροσδιορισμού που επιλέγει να περάσει στη Βρετάνη, σε ένα φιλόξενο «καταφύγιο» για καλλιτέχνες.

 

Αντίθετα από το κλασικό έργο του Πετιπά, η Ελίζ τουλάχιστον απελευθερώνεται, όπως και τα σώματα των χορευτών στις καλύτερες σκηνές του φλύαρου φιλμ του Σεντρίκ Κλαπίς με τίτλο Ο τελευταίος χορός (στα γαλλικά είναι ένα λογοπαίγνιο ανάμεσα στο «κι άλλο»/«encore» και το «en corps»/«στο κορμί»), ενός ζορισμένου, στοχαστικού μελό με πρωταγωνίστρια την πρίμα μπαλαρίνα Μαριόν Μπαρμπό.