Μπορεί η προηγούμενη ταινία του ανερχόμενου Λατζ Λι να έφερε τον τίτλο «Οι Άθλιοι», ωστόσο η εμβέλεια της δράσης αποκτά διαστάσεις Βίκτωρος Ουγκό στους Παρείσακτους. Θεωρητικά, στο επίκεντρό της έχουμε δυο πόλους προοδευτικά αντιτιθέμενους, έναν υπηρεσιακό δήμαρχο που αναλαμβάνει εν μέσω εκπόνησης σχεδίο για την επίλυση της στεγαστικής κρίσης σε μια φανταστική εργατική συνοικία, και μια κάτοικο της περιοχής με καταγωγή από το Μαλί που δεν θέλει να ξεσπιτωθεί και πολιτικοποιείται. 

 

Στην πράξη ο Λι θέλει να ζωγραφίσει σε ευρύτερο καμβά, να αφήσει χώρο στους εμφανείς και τους αφανείς πρωταγωνιστές της σύγκρουσης, να καταδείξει ταξικές και φυλετικές ανισότητες και, βασικά, να ενορχηστρώσει διαδηλώσεις και καταστολή – με μεράκι, ομολογουμένως, αν και στα όρια της αισθητικοποίησης. Πρόκειται για δημιουργία που κοχλάζει, προσπαθώντας παράλληλα να δείξει κατανόηση. Για παράδειγμα, ο νέος δήμαρχος φαίνεται να ξεκινά το έργο του με καλές προθέσεις. Ως γνωστόν, όμως, ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, κάτι που επαληθεύεται και στην περίπτωση του Λι, καθώς έρχεται η στιγμή που όλη αυτή η οργή πρέπει να εκτονωθεί. Κι επειδή συνηθέστερο καταφύγιο δημιουργών που ξεμένουν από περιεχόμενο είναι οι μελοδραματισμοί, η κορύφωση του αστικού έπους του έρχεται με μια τρομερά αμήχανη σκηνή οικιακής εισβολής, που φαντάζει εξίσου «παρείσακτη» εντός του φιλμικού οικοδομήματος.