Ο Ζιλ Λελούς, που πριν από μερικά χρόνια έκανε ένα συμπαθέστατο ντεμπούτο πίσω από τις κάμερες, με το Le grand bain, που στα ελληνικά είχε μεταφραστεί γλαφυρά ως «Κολύμπα, ή αλλιώς βυθίσου». Ως «Αγάπα (με αν τολμάς), ή αλλιώς βυθίσου» θα μπορούσε άνετα και πιασάρικα να βγει στις αίθουσες αυτό το σπαραξικάρδιο και ταυτόχρονα βίαιο ρομάντσο μεταξύ του ευέξαπτου Κλοτάρ με το βαρύ χέρι που δεν σηκώνει κουβέντα και της καμαρωτής Ζακλίν που δεν αφήνει κουβέντα να πέσει κάτω. Είναι σχεδόν επικό σε φιλοδοξία και διάρκεια (κοντά 3 ώρες) και μοιράζει τον χρόνο του κάπου ανάμεσα στα ’80s, που ο έφηβος ταραξίας και η πανέξυπνη ορφανή ερωτεύονται υπό τα μουσικά hits της εποχής, και τα ’00s, που έχει κοπεί η μαγκιά και στους δυο περήφανους εραστές, αφού αφού εκείνη μπήκε στη φυλακή ενός ανούσιου γάμου κι εκείνος στη φυλακή.

 

Το στόρι της εφηβείας, αν και συνηθισμένης εξέλιξης, κάθεται καλύτερα και ακούγεται πειστικότερα σαν ένα είδος endless love με ρεαλισμό, και λίγη μαγεία εποχής να τον διακόπτει για να μην παραβαρύνει το θέμα. Στη νεότερη εξέλιξη των ηρώων, ο star du moment στη χώρα, Φρανσουά Σιβίλ, παίρνει τη σκυτάλη δίπλα στην Αντέλ Εξαρχόπουλος, η οποία έχει παντρευτεί τον Βενσάν Λακόστ και έχει δυο εξαιρετικές σκηνές, η μία στον τηλεφωνικό θάλαμο και η άλλη όταν ξεσπά μπροστά στον στοργικό πατέρα (Αλέν Σαμπά). Επειδή το καθαρά αμερικανικό καρδιοχτύπι του φιλμ έχει αναπαραχθεί με γαλλικούς κινηματογραφικούς μορφασμούς, υπάρχει μια παραπάνω περιέργεια για το ποσοστό και την αυθεντικότητα. Πρωτοτυπία δεν υπάρχει απολύτως καμία, ευφυΐα πού και πού, μαζί με ικανότητα στην αφήγηση (για παράδειγμα, δεν μπαίνουμε στον φτηνό κόπο της απαρίθμησης γεγονότων με ημερολογιακά πισωγυρίσματα, ο χρόνος κυλάει μια χαρά, όπως και το έργο, (αν και δεν είναι εκεί τελικά το ζητούμενο), αλλά το Amour Ouf, που είναι προφορικός αναγραμματισμός του fou, μιλάει για ένα ακόμη δύστροπο και τρακαρισμένο love story με ξεσηκωμένη διάθεση και ταυτόχρονα με μια ξεπατικωμένη αισθητική.

 

Πριν από περίπου εξήντα χρόνια, ένας άλλος, γνωστότερος Λελούς, ο Κλοντ, είχε κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών με το Ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένα ρομάντσο νέας γραφής με τη «σαμπανταμπαντά» μουσική του Φρανσίς Λε και τα ατελείωτα βλέμματα που αντάλλασσαν ο Τρεντινιάν και η Ανούκ Αιμέ. Ο Κλοντ είναι σήμερα 86 ετών, μάλλον κατέχει το ρεκόρ του νεότερου ever νικητή Φοίνικα, στα 28 του χρόνια τότε, και γρήγορα κατάφερε να ξεπεράσει την αποδοκιμασία της απίστευτα εμπορικής ταινίας του που κατηγορήθηκε ως μια δήθεν άσκηση επί του τίποτε, μια μοδάτη εκμετάλλευση ψευτοσινεφίλ κλισέ και, εν πάση περιπτώσει, μια πλάνη της επιτροπής που τη βράβευσε ως κορυφαία – πήρε Όσκαρ στην κατηγορία της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και του καλύτερου σεναρίου(!). Αντίθετα, ο Ζιλ και οι ραγισμένες καρδιές του τρελού του έρωτα δεν έχουν να φοβούνται κάτι δραματικό όπως βράβευση ή αποδοκιμασίες, παρά μόνο τη λήθη και το ουφ της ανακούφισης με τους τίτλους τέλους.