Αυτό το αλώβητο τσαγανό, την ευελιξία ανάμεσα στην προσωπική φιλοδοξία και τις διδαχές της ταπεινοφροσύνης στην πατριαρχική ανατροφή της, την πίστη στις δυνατότητές της κόντρα στην πειθήνια υπακοή προς τον πάστορα πατέρα της και τον ανεκδιήγητο σύζυγο/προαγωγό της, αυτό το κάτι παραπάνω που προβιβάζει το ορφανό κορίτσι από το Ντιτρόιτ με τη φωνάρα στην ντίβα Αρίθα Φράνκλιν συλλαμβάνει η Τζένιφερ Χάντσον περίτεχνα αλλά και διαισθητικά, σαν να γεννήθηκε για τον ρόλο.

 

Δεν είναι τυχαίο πως η ίδια η Φράνκλιν, παροιμιωδώς δύσκολη στην κρίση της και σνομπ με τις συναδέλφους της (όταν πέθανε η Ντόνα Σάμερ, είχε πει πόσο καλή τραγουδίστρια ήταν, αλλά πόσο χάλια, αν και αναγκαία για το μεροκάματο, ήταν η επιλογή της να τραγουδά disco, αποσιωπώντας τα δικά της ρυθμικά «παραστρατήματα»), την είχε προεπιλέξει για την επικείμενη βιογραφία της, επιβεβαιώνοντας την προτίμησή της, όταν την είδε στο θεατρικό Color Purple. Με κάθε χειρονομία, στο παραμικρό βλέμμα και, φυσικά, στις δύσκολες νότες η βραβευμένη με Όσκαρ για το Dreamgirls Χάντσον θριαμβεύει και τραβά τα μάτια και τα αυτιά πάνω της, ακόμη και όταν η ταινία της σχετικά άπειρης Λιζλ Τόμι καταγράφει μια ζωή κακοποίησης και αγώνα και περιγράφει περιστατικά που σχημάτισαν έναν ατσάλινο χαρακτήρα.

 

Κι ενώ στην αντίστοιχου θέματος και μεγαλύτερου εύρους τηλεοπτική σειρά του National Geographic «The genius of Aretha» η Σίνθια Ερίβο πέτυχε την αποφασιστικότητα και την αυτοσυγκέντρωση, αλλά δεν έμοιαζε στην ιδιαιτερότητα της φωνής και τη φυσιογνωμία, η Φράνκλιν της Χάντσον είναι αβίαστα αυθεντική, χωρίς να χρειαστεί να υποστεί μακρόχρονη μεταμόρφωση, αφού, μετά τα παιδικά της χρόνια, τη συναντάμε στην πρώτη και άσφαιρη φάση της καριέρας της, με τις καλαίσθητες, αλλά απρόσωπες ηχογραφήσεις της στην Columbia, μέχρι το κλου της ταινίας, την απίστευτης έντασης και σχεδόν μεταφυσικής μέθεξης ερμηνεία της στο «Amazing Grace», που αποδείχθηκε το πολυτιμότερο και πιο εμπορικό άλμπουμ της ένδοξης πορείας της.

 

Σε μια κλασικού ύφους βιογραφία μιας συναρπαστικής ζωής με δραματικές διακυμάνσεις και άγνωστες πτυχές, όπως η πολιτική αφύπνιση της ηρωίδας μέσα από την οικογενειακή σχέση της με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, οι απολαύσεις βρίσκονται στις λεπτομέρειες, όπως η γέννηση του εμβληματικού «Respect», της διασκευής του κομματιού του Ότις Ρέντινγκ που η Φράνκλιν με τις δυο αδελφές της δοκίμασαν στο πιάνο, αντικαθιστώντας την πρώτη συλλαβή του τίτλου με το χαϊδευτικό Ρι (το Re από το Aretha), όπως την αποκαλούσαν όλοι από τότε που ήταν κορίτσι.