Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, το κονσέρτο-ορόσημο των Talking Heads λάμπει από διαυγή εικόνα και κρυστάλλινο ήχο στην 4Κ ψηφιακή αποκατάστασή του, κατάλληλο για επανεκτίμηση και ιδανικό για εξοπλισμένη αίθουσα και, φυσικά, μεγάλη οθόνη. Το art punk συγκρότημα δεν υπήρξε ποτέ από εκείνα που χτυπούσαν απευθείας στο θυμικό του μεγάλου κοινού –μια κινηματογραφημένη συναυλία τους δεν θα μπορούσε να είχε τον ίδιο ξεσηκωτικό αντίκτυπο με το «The song remains the same» των Zeppelin ή το «Rattle and Hum» των U2 ας πούμε– και σίγουρα δεν αποτελεί ακριβώς κομμάτι της καταγεγραμμένης συλλογικής εμπειρίας, όπως συνέβη με το Woodstock ή πρόσφατα με το επίσης βραβευμένο με Όσκαρ Summer of Soul. Γυρισμένο από τον σκηνοθέτη της Σιωπής των Αμνών και φωτισμένο από τον οπερατέρ του Blade Runner, το Stop making sense δεν είναι απλώς ένα promo για το άλμπουμ «Speaking in tongues» ούτε, φυσικά, μια καταγραφή μιας μουσικής παράστασης από το ασφαλές και μονοδιάστατο οπτικό πεδίο του θεατή. Ο Τζόναθαν Ντέμι εισχώρησε στη σκηνή και στο μυαλό του Ντέιβιντ Μπερν και του Κρις, του Τζέρι και της Τίνα, της παρέας του από το αρχικό strumming του «Psycho Killer» που προϋπαντούσε τους υπόλοιπους αλλά και το γενικό concept, μέχρι την απογειωτική συνέχεια και το φινάλε με το «Crosseyed and Painless», με τον κάθιδρο Μπερν να σκάει ένα χαμόγελο ικανοποίησης σε μία από τις αξέχαστες βραδιές της κινηματογράφησης στο Pantages Theater του Λος Άντζελες. Οι επιτυχίες που παρελαύνουν είναι πολλές, όλες παιγμένες άψογα, αν και εκπλήξεις υπάρχουν και στους φανατικούς κάθε φορά που το παρακολουθούν ξανά – για μένα, το χιουμοριστικό, στακάτο «Making Flippy Floppy» λειτούργησε με τέτοια φρεσκάδα, σαν να γράφτηκε χτες.

 

Ποτισμένο από το αδιανόητης πυκνότητας synth-funk του ιδρυτή των Parliament/Funkadelic, πιανίστα Μπέρνι Γουορέλ, και των κορυφαίων μουσικών που πλαισίωναν την μπάντα, το φιλμ ξεδιπλώνεται με σαφή ροή και συχνά συναρπαστική αφήγηση σε μια σειρά από οπτικοακουστικές βινιέτες που ραψωδούν τα οικογενειακά και κοινωνικά μελοποιημένα δράματα που συναποτελούν τη δισκογραφία των Talking Heads. Η προσήλωση του άνδρα με το αστεία υπερμέγεθες γκρι κοστούμι και η συναισθηματική του αποσύνδεση από την ανταπόκριση του κοινού κάνει τον Μπερν να μοιάζει με πρωταγωνιστή ενός μουσικού έργου παρά με εκκεντρικό ροκ-σταρ που απλώς θέλει να κάνει τη διαφορά. Το πρόσφατο θεατρικό του, το American Utopia, που κινηματογράφησε ο Σπάικ Λι, ενισχύει την εντύπωση του καλλιτέχνη μέσα στον επινοημένο χαρακτήρα του. Ωστόσο, εκτός από τον εννοιολογικό του χαρακτήρα, το Stop making sense διαθέτει την ενέργεια ενός συγκροτήματος στα ντουζένια του, που ψυχαγωγεί και ηλεκτρίζει, παίζει τρομερή μουσική και πάντα έχει κάτι να πει, με τον Ντέμι να ακτινογραφεί την ψυχή του πολύ σύντομα μέσα στην ταινία, κάνοντας μάς να ξεχάσουμε ότι παρεμβάλλονται κάμερες.