Ο Άλεξ Πάρκινσον είχε μετατρέψει σε ντοκιμαντέρ την αληθινή ιστορία τριών δυτών και της περιπέτειας που έζησαν, όταν ένας τους παγιδεύτηκε εκατοντάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας λόγω θαλασσοταραχής. Έξι χρόνια μετά επιχειρεί να συστήσει την ιστορία ξανά στο κοινό, αυτή τη φορά υπό τη μορφή μυθοπλασίας.

 

Η ταινία κερδίζει από την προγενέστερη έρευνα και το ντοκιμαντερίστικο παρελθόν του σκηνοθέτη της ως προς το σκέλος του ρεαλισμού και της κατάδειξης της διαδικασίας, αρετές που, αναμφίβολα, θα εκτιμηθούν από τους ορθολογιστές στο κοινό, χάνει όμως από την απουσία ενός αφηγητή – θα ανέβει στα μάτια σας η δουλειά του Ρον Χάουαρντ στο Τhirteen Lives, που δυστυχώς κυκλοφόρησε μόνο στο Amazon Prime- και, πολύ περισσότερο, ενός ποιητή ή έστω ενός δημιουργού που θα είχε υπερβεί το πραγματολογικό σκέλος της διάσωσης για να στοχαστεί γύρω από το ερώτημα που θέτει η κάρτα των τίτλων τέλους. Πετυχαίνει, όμως, να γεννήσει σασπένς και κερδίζει πόντους από την παρουσία του Γούντι Χάρελσον.

 

Τον έχουμε δεδομένο τον Χάρελσον, αν βγεις και ρωτήσεις εκατό ανθρώπους εκεί έξω να σου πουν τους δέκα αγαπημένους τους ηθοποιούς, δύσκολα θα τον μνημονεύσει έστω κι ένας. Αν αναφέρεις τον Χάρελσον όμως, δύσκολα θα βρεθεί και κάποιος να τον κακολογήσει. Αποπνέει μια ενδιάθετη ευφορία η εικόνα του συγκεκριμένου ηθοποιού, νιώθεις πώς είτε τα πίνει μαζί σου σε ένα χαβανέζικο μπαρ, είτε πριονίζει το πόδι σου παρά τη θέλησή σου, θα το κάνει με την ίδια ανάλαφρη διάθεση. Αφήνει την εντύπωση ανθρώπου που σπάνια θα δεις να λυγίζει και να ξεσπά σε λυγμούς, γι’ αυτό και ο μονόλογος του με το κουτί παπουτσιών στην ταινία (μπορεί να) έχει μεγάλο συναισθηματικό αντίκτυπο.