Διασκευάζοντας μια νουβέλα του Στίβεν Κινγκ, ο Φρανκ Ντάραμποντ, ένας ενδιαφέρων, αν και σπουδαιοφανής σκηνοθέτης, που, όπως ο Μάρτιν Μπρεστ, φιλοδοξούσε να γυρίσει το Great American Novel σε ταινία, αλλά δεν του βγήκε, και μάλιστα σε βαθμό ενοχλητικά μακρόσυρτο και επιτηδευμένο, επιχείρησε μια δραματική σπουδή χαρακτήρων με φόντο το κλασικό ιδίωμα της ταινίας φυλακών. Γενικά, η «Τελευταία Έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ» καλύπτει το έδαφος που διασχίζει αργά και προσεκτικά, αν και τελικά κολακεύει τους θεατές με την «μπράβο που την πήρες χαμπάρι» ανατροπή και την υπολογισμένη εκδίκηση του αδικημένου κόντρα στο αναίσθητο σύστημα.

 

Αφήνοντας στην άκρη την ντροπιαστική βαθμολογία του στο IMDb, δηλωτική του ήθους και του σκοπού του site, το αληθινά ιδιοφυές είναι το κάστινγκ του Μόργκαν Φρίμαν (στο βιβλίο ήταν λευκός) και, φυσικά, οι διαδοχικές ακροάσεις του μπροστά στην επιτροπή, ζητώντας αναστολή της ποινής του, ένα μάθημα υποκριτικής μπροστά σε κάμερα, που φέρνει δέος με λυγμό και που το σκέφτεσαι.