Αν με το Γεγονός μεταφερθήκαμε στη Γαλλία των ’60s και είδαμε υπό τη μορφή νταρντενικού θρίλερ τη μάχη μιας φοιτήτριας ενάντια στον χρόνο (και στο σύστημα) για να κάνει έκτρωση, στο Call Jane παρακολουθούμε τον ανάλογο αγώνα μιας ευκατάστατης νοικοκυράς στην Αμερική της ίδιας δεκαετίας, αλλά σε συσκευασία αμερικανικού crowdpleaser.

 

Σε πρώτη φάση η επιλογή ενός μεγαλύτερου σε ηλικία χαρακτήρα διαφοροποιεί το έργο από αντίστοιχες κινηματογραφικές ιστορίες, που συνήθως έχουν στο επίκεντρο νεαρές γυναίκες. Η Τζόι –είχαμε σχεδόν μια δεκαετία να δούμε την Ελίζαμπεθ Μπανκς σε ρόλο αξιώσεων‒ είναι στην πραγματικότητα το όχημα για να γνωρίσουμε τις Janes, μια γυναικεία οργάνωση που δρούσε κρυφά την εποχή εκείνη, βοηθώντας γυναίκες που ήθελαν (ή έπρεπε) να τερματίσουν την εγκυμοσύνη τους, ενώ απαγορευόταν.

 

Η Σιγκούρνι Γουίβερ ενισχύει το έργο με το ερμηνευτικό της ανάστημα, παρά την ελαφρότητα της διάθεσης το ζήτημα δεν ωραιοποιείται, εξετάζεται, δε, και σε συνάρτηση με το προνόμιο της κεντρικής ηρωίδας. Συμπτωματικά(;) την ίδια περίοδο κυκλοφόρησε και το Janes, ένα ντοκιμαντέρ που αφορά επίσης τη δράση αυτής της οργάνωσης, αλλά έχει συλλογικό ήρωα και δεν καταφεύγει σε δραματουργικές ευκολίες.

 

Από την άλλη, οι τελευταίες εξασφαλίζουν ένα μαζικότερο ενδιαφέρον, το οποίο, εν όψει των θλιβερών, οπισθοδρομικών εξελίξεων στις ΗΠΑ γύρω από το δικαίωμα της γυναικείας αυτοδιάθεσης πρέπει να παραμείνει ζεστό – πού να το φανταζόταν η Φίλις Νάγκι ότι το happy end που γύρισε θα παρέπεμπε σε τραγική ειρωνεία, όταν θα έβγαινε η ταινία της στις αμερικανικές αίθουσες.