Ο Οσβάλντο Βαλέντι και η Λουίζα Φερίντα είναι πλέον δυο ξεχασμένοι ηθοποιοί, είδωλα πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που εκτελέστηκαν άγρια από τους παρτιζάνους το 1945. Αποτελούσαν την επιτομή του επιχορηγούμενου κινηματογράφου από τη φασιστική κυβέρνηση, πρωταγωνιστώντας σε ανώδυνα, στυλιζαρισμένα δράματα και κομεντί, σε ρόλους κακού και μοιραίας αντίστοιχα, σκανδαλίζοντας κομψά τις μάζες που τους αγάπησαν ασυνθηκολόγητα. Εθισμένοι στα ναρκωτικά και συμπαθούντες του Μουσολίνι, είχαν κακό ξεμπέρδεμα από αυτούς που δεν ξέχασαν με ποιους «πλάγιασαν» για να διατρέξουν χωρίς κόστος μια άγρια περίοδο.

Ο Μιλανέζος σκηνοθέτης Μάρκο Τούλιο Τζιορντάνα ειδικεύεται σε αφηγηματικά έπη και κινείται άνετα σε μεγάλο χρονικό καμβά, όπως έχει αποδείξει με το τεράστιο saga The best of youth. Οι Νύχτες Οργής κυοφορούνταν 25 χρόνια στο μυαλό και τις προθέσεις του και δεν πραγματοποιούνταν ελλείψει χρημάτων και λόγω δημιουργικών διαφορών που ανέκυπταν. Αντί να κάνει ένα χολιγουντιανό Σαλό, επαναλαμβάνει τα μοτίβα του και δεν καταφέρνει ούτε να εισχωρήσει βαθιά στο σύμπαν του ιταλικού σινεμά πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, ούτε και να αναγνώσει πρωτότυπα και διευσδυτικά την πολιτική κατάσταση της χώρας.

Η ταινία είναι ένα παρακολουθήσιμο δραματικό Άρλεκιν, με μερικές εντυπωσιακές αναπαραστάσεις, τη Μόνικα Μπελούτσι σε αισθησιακό και εκφραστικό ρόλο που της ταιριάζει γάντι και τον Λούκα Τζινγκαρέτι σε ένα μικρό ρεσιτάλ, που πάει κόντρα στο παραδοσιακά χαμηλό προφίλ του. Ένα ζευγάρι που πνίγηκε στην κακή φήμη του θρύλου και των καταχρήσεών του.