Μια πραγματική, εξαιρετική ιστορία που δίνει έναν εντελώς ψύχραιμο κι εξόχως ειρωνικό τόνο στο δράμα αυτό: εκτός από τη φθορά, στην πτώση της δικτατορίας του Πινοτσέτ συνέβαλε αποφασιστικά η τηλεοπτική καμπάνια που ενορχήστρωσε ένας νέος διαφημιστής, χρησιμοποιώντας αμερικανικά μέσα- χαρούμενα κολεκτιβίστικα σποτάκια που περνούσαν αισιοδοξία αντί για μαυρίλα, προκαλώντας τη μήνι των αγωνιστών που οργανώθηκαν για να ρίξουν τον τύραννο. Ο καθεστωτικός προϊστάμενος του Ρενέ προσπαθεί να δώσει συμβουλές, αλλά οι μέθοδοί του απλώς ξεπατικώνουν και αντιδρούν σε μια σειρά από τηλεοπτικές προπαγάνδες διάρκειας 15 λεπτών πουφτάνουν στο σημείο ακόμη και χιούμορ να κάνουν, πράγμα αδιανόητο σε μια εποχή που κάθε πολιτική αλλαγή φαινόταν καταδικασμένη εκ των προτέρων. Η σχέση των δυο τους είναι και το δυνατό στοιχείο μιας ταινίας που ηθελημένα εφαρμόζει λογική μίνι-Χόλιγουντ (την αναγωγή του ευρύτερου πολιτικού προβλήματος σε μια προσωπική ματιά και την ταύτιση του θεατή με έναν αφανή ήρωα), κάνοντας έμμεση αναφορά στη στήριξη των Αμερικανών στην αντιπολίτευση, μπερδεύοντας τους Πινοτσετικούς, οι οποίοι δεν είχαν καταλάβει πως οι ίδιοι άνθρωποι που στήριξαν τη χούντα του 1973 ήταν εκείνοι που δεν την ήθελαν πλέον. Το τέλος είναι κάπως αμήχανο και η οικογενειακή κατάσταση του Ρενέ φαίνεται τεχνητή, αλλά ο Πάμπλο Λαραΐν προσάρμοσε τη σκληρή γραφή που είδαμε στο προηγούμενο φιλμ του, το Post Mortem, σε μια σειρά από συμβάντα που δεν χρειάζονται έμφαση και καλλιτεχνίες, γιατί μιλάνε από μόνα τους και δικαιώνονται από την ιστορία.