Μόνος ουσιαστικός πρωταγωνιστής της ταινίας του Βερτόφ ο ενθουσιώδης, ριψοκίνδυνος κινηματογραφιστής που κουβαλάει το βαρύ εργαλείο παντού, σαν να τρυπώνει ακάλεστος σε πάρτι. Η σύγχρονη μουσική επένδυση του Μάικλ Νάιμαν είναι σίγουρα ταιριαστή, αν και Aβανγκάρντ ρώσικο ντοκιμαντέρ του 1929 που σκηνοθέτησε ο Τζίγκα Βερτόφ και μόνταρε η σύζυγός του. Παραμένει αξεπέραστο, δεξιοτεχνικό γλωσσάρι/γιορτή για το μοντέρνο σινεμά, ανεξάντλητο ευρετήριο για σπουδαστές κι επίδοξους κινηματογραφιστές, ακόμη και σήμερα. Αν και περιέχει πολλές αξιομνημόνευτες (και όχι μόνο τεχνικά) σκηνές, είναι all over the place, τόσο σκόρπιο, που ο θεατής μπορεί να το δει με οποιαδήποτε σειρά - γι’ αυτόν το λόγο προτιμώ το πιο συμπαγές, συμφωνικό ντοκιμαντέρ του Βάλτερ Ρούτμαν για το Βερολίνο, το αστικό χρονικό που γυρίστηκε το 1927. Μόνος ουσιαστικός πρωταγωνιστής της ταινίας του Βερτόφ ο ενθουσιώδης, ριψοκίνδυνος κινηματογραφιστής που κουβαλάει το βαρύ εργαλείο παντού, σαν να τρυπώνει ακάλεστος σε πάρτι. Η σύγχρονη μουσική επένδυση του Μάικλ Νάιμαν είναι σίγουρα ταιριαστή, αν και το σκορ των Cinematic Orchestra (υπάρχει στο YouTube) είναι εξίσου ενδιαφέρον.