Το ντοκιμαντέρ του Αυστραλού Νίκολαους Γκεϊράλτερ παρουσιάζει με υπομονή και επιμονή όλους τους χώρους όπου παράγονται τα τρόφιμα που καταναλώνουμε, με σχολαστική και στιλιζαρισμένη ακρίβεια, από την αρχή μέχρι το ανατριχιαστικό τέλος. Υιοθετώντας το ρυθμό των μηχανών και τους ήχους των ψεκαστικών παρουσιάζει φάτσα κάρτα την αυτοματοποίηση με ένα σχεδόν κιουμπρικό μεγαλείο σινεμασκόπ μεγέθους, τόσο ρεαλιστικό που αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού, αν αναλογιστεί κανείς από το άθροισμα των εικόνων τι τρώμε και πώς αυτό φτάνει σ’ εμάς. Δεν γλιτώνουμε αν το γυρίσουμε στη χορτοφαγία – μια ματιά στα θερμοκήπια με τα ραντίσματα, ή στο βίαιο τίναγμα των ελιών από τα δέντρα, θα μας οδηγήσει ατάκτως σε υπαναχώρηση του κυνισμού γύρω από το θέμα «βιολογικά προϊόντα». Χωρίς λόγια και με τους ανθρώπους ως κομπάρσους-μονάδες στο απαράβατο και ασταμάτητο σύστημα παραγωγής, το εντυπωσιακό αυτό ντοκιμαντέρ φτάνει σε κρεσέντο απώθησης όταν δείχνει το φόνο των αγελάδων και το ξεκοίλιασμά τους. Και ενώ γνωρίζουμε ότι συμβαίνει και γλείφουμε τα δάχτυλά μας με τις μπριζόλες και τα παϊδάκια, έ, άλλο να το βλέπεις και άλλο να το διαβάζεις ή να το βλέπεις στα περιοδικά. Ενώ τρόπος του σκηνοθέτη είναι συντονισμένος για να προκαλέσει την εγκεφαλική συνειδητοποίηση μέσω της συναισθηματικής απεμπλοκής, η μίνιμαλ αυτή ταινία είναι επαναλαμβανόμενη και ελαφρώς μακρόσυρτη.