#img#

Στα 83 και 81 τους χρόνια, οι αδελφοί Ταβιάνι επιστρέφουν με φρέσκο και καθαρό μυαλό, 16 χρόνια μετά τις Εκλεκτικές Συγγένειες, και εκεί που νομίζαμε πως αποσύρθηκαν ή, ακόμα χειρότερα, δεν αποσύρθηκαν ακριβώς, αλλά επαναλαμβάνονται, μας διαψεύδουν πανηγυρικά. Προσαρμόζουν τον Ιούλιο Καίσαρα στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Ρεμπίμπια, λίγο έξω από τη Ρώμη, στήνουν το έργο του Σαίξπηρ, χωρίζοντας την ταινία τους στο έγχρωμο μέρος της παράστασης και το σχεδόν σαρκικό, ανάγλυφο ασπρόμαυρο της επιλογής, διανομής και πρόβας, και θέτουν ένα σωρό ερωτήματα, διατηρώντας το τέμπο και μια εικαστική συνοχή που λάμπει από χιούμορ και ανθρωπιά. Κι ενώ έχει ενδιαφέρον το πάντρεμα της σκληρής πραγματικότητας των καταδίκων για σοβαρά εγκλήματα με τη φαντασία, αλλά και το παιχνίδι του διπλού θεάτρου (το έργο και η φυλακή, ως καθορισμένα πλαίσια χώρου και χρόνου) με τον τρόπο που διασπάνε τα όρια και προσφέρουν κινηματογραφικές προοπτικές μέσα απο τους περιορισμούς, το μοναδικό στοιχείο του ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει είναι η συνειδητοποίηση των «ηθοποιών» πως η τέχνη, αφού τους μεταφέρει σε ασυνήθιστα και επικίνδυνα πεδία ερήμην τους (μια και είναι βασικά ερασιτέχνες), τους βοηθάει να δουν τον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Ακούγεται οξύμωρο (με δεδομένο οτι η τέχνη παραλαμβάνει τον «ρεαλισμό» και τον παραδίδει διαθλασμένο, ανάλογα με τα όπλα και το κριτήριο του δημιουργού), αλλά οι ματιές των φυλακισμένων, όπως τις εξερευνούν με γνώση και περιέργεια οι Ταβιάνι, είναι αποκαλυπτικές. Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2012.