Την πρώτη φορά που συναντήθηκαν ο σκηνοθέτης Μπιλ Κόντον και ο μέγας ηθοποιός Ίαν Μακέλεν το κινηματογραφικό αποτέλεσμα ήταν ένα από τα πιο συναρπαστικά πορτρέτα του παλιού Χόλιγουντ, μέσα από την τραγική σχέση σαγήνης και παρακμής ανάμεσα στον δημιουργό του Φρανκενστάιν, Τζέιμς Γουέιλ, και τον πολύ νεαρότερο κηπουρό του: το Θεοί και Δαίμονες λάμπει ως φάρος μιας ολόκληρης εποχής, κατά την οποία οι καταπιεσμένες επιθυμίες μπερδεύονταν με την εξουσία, την τέχνη και τη χειραγώγηση της επιθυμίας. Ο Κύριος Χολμς είναι ένα εξίσου πολύπλοκο, πιο ελεγειακό πορτρέτο του γηραιού, φανταστικού ήρωα του Κόναν Ντόιλ, του 93χρονου πλέον Σέρλοκ Χολμς, ο οποίος ζει αποτραβηγμένος στο εξοχικό του, μαζί με την οικονόμο του και τον ανήλικο γιο της, φροντίζοντας τα μελίσσια του. Με ασθενή μνήμη και αβεβαιότητα μπροστά στις σημειώσεις του ημιτελούς, τελευταίου του γρίφου, γνωστού και ως Baker Street, ο Χολμς έχει τον δαιμόνιο πιτσιρικά ανέλπιστο αρωγό στην επίλυση του μυστηρίου, ενώ ταυτόχρονα ξαναζεί μέσα στο μυαλό του την υπόθεση που τον έκανε να παραιτηθεί. Ο Κόντον χρησιμοποιεί την τεχνική του αυτοσυνταξιοδοτημένου Χολμς για να εξετάσει το πραγματικό μυστήριο, την ίδια τη ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο, μέσα από τις δαιδαλώδεις διαδρομές ενός μάστορα του είδους, σε σύγκριση με τον ομόλογο και ανταγωνιστή του, Γουότσον, αλλά με τη δράση να επκεντρώνεται στην ήσυχη, σχεδόν παραιτημένη διαβίωση και στο σταδιακό του νοιάξιμο για έναν πραγματικό, νέο άνθρωπο με ταλέντο, εξυπνάδα και φιλοδοξίες, τον μικρό Ρότζερ, που ωστόσο μπλοκάρεται από τη μητέρα που ανησυχεί μήπως έχει την τραγική τύχη του πατέρα του. Οι ομοιότητες του Κυρίου Χολμς με το Θεοί και Δαίμονες είναι αρκετές, κυρίως στην αλληλεπίδραση μεταξύ ενός ηλικιωμένου που ζει στα συντρίμμια των αναμνήσεών του κι ενός προβληματικού, ενθουσιώδους, αφελούς και λίγο απερίσκεπτου νέου, που βλέπει τον ας πούμε εργοδότη του ως μέντορά του. Η μεγάλη διαφορά έγκειται στην προσέγγιση των φλασμπάκ, που στην ταινία για τον Τζέιμς Γουέιλ και τα υπαρκτά και φανταστικά τέρατά του ήταν ποιητική και ευφάνταστη, ενώ για τον Κύριο Χολμς, αν και λεπτομερή και εξαιρετικά επιμελημένα (ο Κόντον ίσως είναι καλύτερος και σταθερότερος σεναριογράφος, με απρόβλεπτες εμπνεύσεις ως σκηνοθέτης), λειτουργούν πιο διαδικαστικά. Ο Ίαν Μακέλεν, θεός στο Θεοί και Δαίμονες, είναι και πάλι απολαυστικός, μοναδικός ερμηνευτής της μοναξιάς, της απελπισίας, και κυρίως της ανημπόριας, σε συνδυασμό με την παραίτηση που δημιουργούν η απώλεια και η σύγχυση.