Ο δημιουργός του εξαιρετικού In the loop με τον Πίτερ Καπάλντι, του Veep που κάνει πάρτι στα Emmy εδώ και μια πενταετία, και ολοκληρώνεται του χρόνου, και πολλών υπερεπιτυχημένων προγραμμάτων στο βρετανικό ραδιόφωνο Αρμάντο Ιανούτσι θέλει να γλεντήσει τον Πατερούλη, αλλά ο Θάνατος του Στάλιν δεν μετουσιώνει το άκρως «σατιρίσιμο» θέμα σε ακόμα μια κοφτερή και αστεία καταδίκη της φαυλότητας και του θανάσιμου κινδύνου που γεννάει η εξουσία.

 

Ο Σκοτσέζος σεναριογράφος και σκηνοθέτης, που εδώ και δεκαετίες σιχαίνεται και εμπνέεται από τους τυράννους, και γνωρίζει πώς να υφάνει μια μυθοπλασία ικανή να τους ρεζιλέψει, πραγματεύεται τη διαδικασία διαδοχής του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης με κινητήρια δύναμη την τετράδα των δελφίνων Χρουστσόφ-Μπέρια-Μαλενκόφ-Μολότοφ, ενοχλητικές σφήνες τον ασταθή γιο και την ευαίσθητη κόρη του Στάλιν, guest star τον στρατάρχη Ζούκοφ και άτυπη πρωταγωνίστρια την πιανίστρια Μαρία Γιούντινα, που ξεκινάει και τελειώνει την ταινία σε έναν τόνο πιο τρυφερό, σε σχέση με το επιθετικό γαϊτανάκι της διεκδίκησης του θρόνου.

 

Ο Σκοτσέζος σεναριογράφος και σκηνοθέτης εδώ και δεκαετίες σιχαίνεται και εμπνέεται από τους τυράννους, και γνωρίζει πώς να υφάνει μια μυθοπλασία ικανή να τους ρεζιλέψει

Ο Ιανούτσι ηθελημένα μπερδεύει τα πραγματικά γεγονότα με εντελώς δικές του επινοήσεις ‒ η εβραϊκής καταγωγής Γιούντινα, για παράδειγμα, ήταν όντως μια γνωστή μουσικός, όμορφη και αντικαθεστωτική, που όμως ποτέ δεν έστειλε στον Στάλιν υβριστικό σημείωμα την ημέρα που υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία.

 

Μπουφόνικα, η τετράδα των αταίριαστων συντρόφων επιδίδεται σε θεατρινισμούς, επιδειξιομανείς και αναχρονιστικούς, εκφρασμένους στη φυσική προφορά του κάθε ηθοποιού που έχει αναλάβει τον χαρακτήρα, κάτι που σημαίνει πως τα νευρικά αμερικανικά του Μπουσέμι αλλά και τα μειλίχια καλιφορνέζικα του Τάμπορ απέχουν κωμικά παρασάγγας από το ιδίωμα του Γιόρκσαϊρ που υιοθέτησε ο Ζούκοφ/Τζέισον Άιζακς, ο οποίος προφανώς είχε στο μυαλό του κάποιους σκληροτράχηλους τύπους από τον Βορρά της Αγγλίας.

 

Χωρίς να είναι αλά Μόντι Πάιθον κουλουβάχατο της Ιστορίας, δηλαδή αναρχική παρωδία, ο Θάνατος του Στάλιν δεν διαθέτει δυνατά χτυπήματα αλλά περιορίζεται σε ένα λεκτικό quid pro quo, αναντίρρητα πνευματώδες, ωστόσο όχι τόσο αιχμηρό ή μη αναμενόμενο, επιμένοντας στην ελαφρώς γελοία πλευρά της αυλής της εκμαυλισμένης κολακείας.