Διπλή επίθεση του Πολάνσκι στην μπουρζουαζία και στα σουσούμια της, καθώς και στον γάμο, μέσα από τη συμπεριφορά δύο ζευγαριών που αναλύουν μια ατυχή στιγμή και, στην προσπάθειά τους να γεφυρώσουν τις διαφορές που προέκυψαν από μια παιδική αψιμαχία, ξεγυμνώνουν ό,τι κουκουλώνει ένας ελαφρώς μακιγιαρισμένος καθωσπρεπισμός. Βασισμένο στο βραβευμένο με Τόνυ θεατρικό της Γιασμίνα Ρεζά, που ανέβηκε με μικρή ανταπόκριση σε αθηναϊκή σκηνή, ο Θεός της Σφαγής είναι ένα έργο εύπεπτο κι εύστοχο με αποδέκτη ένα αστικό κοινό που καλοδέχεται την έξυπνη σάτιρα, αλλά μετατρέπεται σε μια πολύπλοκη κωμωδία τρόπων (comedy of manners), ή καλύτερα έλλειψης πραγματικών τρόπων στα χέρια του πονηρού Πολωνού. Αξιοποιώντας πλήρως τον μικρό χώρο ενός διαμερίσματος, ο Πολάνσκι διακρίνει το γελοίο σε όλες τις εκφάνσεις και δεν παραλείπει να επιμείνει στον τραγέλαφο, ακόμη και να το χοντρύνει - όταν η σύμβουλος επενδύσεων Γουίνσλετ κάνει έναν μεγαλοπρεπή εμετό πάνω σ’ ένα πολύτιμο λεύκωμα τέχνης της φιλάνθρωπης Τζόντι Φόστερ ή όταν ο δικηγόρος Βαλτζ μιλάει ασταμάτητα στο κινητό μ’ έναν πελάτη, του οποίου το φάρμακο είναι επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία, και πιο συγκεκριμένα στη μάνα του συζύγου της Φόστερ, τον Ράιλι! Οι μειλίχιοι ενήλικες συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα παιδιά, δεν θέλουν και πολύ για να χάσουν την υπομονή τους, τηρούν σπασμωδικά τα προσχήματα και αρπάζονται σαν τα κοκόρια, επιδεικνύοντας μεγαλύτερη ανωριμότητα από τα παιδιά τους. Βρίσκονται στα όριά τους από τα πρώτα λεπτά, πιέζονται και καταπιέζουν, χάνουν τον έλεγχο της αξιοπρέπειας. Το προσεκτικό μάτι θα μπορέσει ν’ αναγνώσει την καταπίεση των ενστίκτων και τη μακρά παράδοση της υποκρισίας που επιβάλλει η κουλτούρα του δυτικού πολιτισμού, αλλά ο Πολάνσκι δεν θέλει να χαλάσει το πάρτι. Το θέαμα τεσσάρων γραμματιζούμενων που γελοιοποιούνται δι’ ασήμαντον αφορμήν είναι ένας πειρασμός για σχόλιο χωρίς πολλά σχόλια, παρά μόνο με τη δύναμη της συγκέντρωσης στο θέμα και την εμπιστοσύνη σε ηθοποιούς που εννοούν κάθε λέξη. Το κουαρτέτο είναι χάρμα μέσα στις εμφανείς διαφορές του, και στο φινάλε η επιλογή συντρόφων είναι μια απόφαση που τους αξίζει πέρα για πέρα.