Συμπαραγωγή Ελλάδας, Τουρκίας και Γερμανίας, οι Όχθες δεν παρασύρουν τον Πάνο Καρκανεβάτο σε μια αχρείαστη αύξηση της κλίμακας, αλλά τον βοηθούν να αναπτύξει με περισσότερη αυτοπεποίθηση μια ιστορία που θίγει το μεταναστευτικό πρόβλημα στον Έβρο, με δίοδο την Κωνσταντινούπολη, με πρωταγωνιστή έναν αδέσποτο κι εσωστρεφή νεαρό άνδρα που πείθει τον εαυτό του και τους συναδέλφους του στον στρατό πως κατέχει ένα κάποιο χάρισμα ως ναρκαλιευτής και βρίσκει στο πρόσωπο μιας γυναίκας που φυγαδεύει λαθραίους πρόσφυγες, με το αζημίωτο –για να θρέψει τον πατέρα, τον αδελφό και τη μικρή της κόρη–, τον μοιραίο έρωτα της ζωής του. Ο συμβολισμός του ζωοδόχου Έβρου ως μεταφορικό και κυριολεκτικό ναρκοπέδιο για τα όνειρα απελπισμένων ψυχών, μια και οι όχθες του κρύβουν παγίδες για όποιον τις διαβεί χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες ευτυχώς δεν φορτώνει μια αφήγηση που ρέπει προς τον λυρισμό, με λίγα λόγια και εικόνες που πάντα έχουν τη σημασία τους. Σκηνοθετικές αμηχανίες υπάρχουν (ειδικά στο φινάλε), αλλά το σενάριο είναι γεμάτο και δυνατό, όπως και η ερμηνεία του Ανδρέα Κωνσταντίνου – γνωρίζει πώς να εξωτερικεύσει και να μεταδώσει ένα υπαρξιακό κενό σε έναν αντι-ήρωα ασύντακτο κι αλαφροΐσκιωτο, εύθραυστο και ευαίσθητο. Δίπλα του η Έλενα Μαυρίδου σε έναν εξίσου δύστροπο ρόλο, καχύποπτη και ρεαλίστρια, που εναποθέτει την απόδρασή της σε έναν ωραίο σαλό.