Σε πολλά σημεία του το σκληρά ρομαντικό και μακρύ στο ξετύλιγμά του έπος του Ζία Ζανγκέ, Οι στάχτες μιας αγάπης, βρίσκει τον ρυθμό μιας περιπέτειας εκδίκησης, καθώς η γυναίκα που πήγε φυλακή για χάρη του μικρο-γκάνγκστερ που αγάπησε (θαυμάσια η μούσα και σύζυγος του Ζανγκέ, Τάο Ζάο) και αντιμετώπισε την εχθρότητά του αφού εξέτισε την ποινή της στήνει το δικό της μαγαζί με παράνομο τζόγο.

 

Ο Κινέζος σκηνοθέτης υιοθετεί την πάγια κριτική στάση του απέναντι στη βίαιη κοινωνική μεταστροφή της χώρας του, καταγράφοντας τις συνέπειες που έχει ο καπιταλισμός και η αλλοτρίωση στους ανθρώπους.

 

Λιγότερο τολμηρό, άρα και ακροβατικό στο σχήμα του, αλλά εξίσου φιλόδοξο με το προηγούμενο φιλμ του, το Mountains may depart, η ταινία που διαγωνίστηκε στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών καλύπτει ολόκληρο τον 21ο αιώνα, τοποθετώντας την προδομένη ηρωίδα, θύμα ενός ζόρικου, αλλά θρασύδειλου νταή που δεν είχε τα μούτρα να την αντικρίσει και την απέκλεισε σαν να ήταν σκυλί, στην πολύπαθη περιφέρεια της Κίνας της αστυφιλίας, κάνοντας συχνά κοντράστ της μοναχικής της διαδρομής σε τεράστιες κλίμακες, επικεντρώνοντας δε στην ικανότητά της να επιβιώνει με έναν μπασταρδεμένο συνδυασμό τεχνασμάτων: από τη μια επιβάλλεται ως κληρονόμος της ντόπιας κουλτούρας των συμμοριών, από την άλλη δεν παραλείπει να εφαρμόζει τα δανεικά δυτικά τρικ ως άλλο κορίτσι του γκάνγκστερ σε αμερικανικό νουάρ.