Μπορεί οι ντομάτες να βγαίνουν ίδιες είτε από τα ηχεία που βρίσκονται γύρω από το χωράφι ακούγεται η Βαλκυρία του Βάγκνερ είτε ένας τοπικός τσάμικος, όμως οι προεκτάσεις της επιλογής αυτής είναι πολύ σημαντικότερες.

 

Το ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου καταγράφει έξοχα την ανάγκη ενός παραγωγού να αποκτήσει μια μεταφυσική σχέση με το χωράφι του, να ξαναγαπήσει τη γεωργία με έναν καινούργιο τρόπο και να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι καλλιεργεί έναν σπόρο που έφερε ο Κολόμβος από την Αμερική, στέλνοντας το παράγωγό του εκεί πίσω, ως ένα είδος κοσμικής ποίησης, ένα ταξίδι στον χρόνο που οφείλει να διατηρήσει.

 

Μαζί με τις αξιολάτρευτες εργάτριές του, με τις οποίες συνθέτουν σχεδόν τον εναπομείναντα πληθυσμό ενός εγκαταλελειμμένου χωριού, ο γεμάτος χιούμορ αλλά και άγχη Αλέξανδρος δεν αποτελεί την προσωποποίηση ενός φτιαχτού success story αλλά κυνηγά την καινοτομία ώστε να διατηρήσει αυτό που μάλλον τον χαροποιεί περισσότερο, δηλαδή την επαφή του με τη γη του, για την οποία νιώθει σχεδόν ευλογημένος.