Φανταστείτε το Σολάρις, με τη δράση όχι σε ένα διαστημόπλοιο αλλά στην τούντρα, με το υγρό στοιχείο ως γέφυρα επικοινωνίας αντί για μεταφυσική ψυχή. Δυο άντρες βρίσκονται σε ένα εγκαταλελειμμένο νησί της Αρκτικής. Ο ένας είναι ο «παλιός», μετεωρολόγος που μετρά ραδιοϊσότοπα και στέλνει τα αποτελέσματα στον κεντρικό σταθμό μέσω ασυρμάτου, και ο άλλος είναι απόφοιτος πανεπιστημίου που κάνει την πρακτική του στον σταθμό, ένα καλοκαίρι κρίσιμο για τη ζωή και των δυο τους. Η επαναλαμβανόμενη ηρεμία διαταράσσεται μετά από μια «στραβή»: ο επαγγελματίας Σεργκέι πηγαίνει για ψάρεμα και ο νέος, ο Πάβελ, τον καλύπτει δίνοντας λάθος μετρήσεις. Παράλληλα, ο Σεργκέι λαμβάνει άσχημα νέα και ο Πάβελ, σε μια προσπάθεια να τα αποκρύψει, κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Στη στριμωγμένη κατάσταση που δημιουργείται, ο Πάβελ, κλεισμένος στη μουσική που ακούει και απασχολημένος από τη καθημερινή ρουτίνα του, δεν έχει μπει στον κόπο να ψυχολογήσει τον Σεργκέι, έναν άνθρωπο μοναχικό, κανονικό ερημίτη, αποφασισμένο να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του απομονωμένος, έχοντας «δει» τον εαυτό του ως κυνηγό, έτοιμο να αντιμετωπίσει τον νέο συνάδελφό του ως θήραμα, αν νιώσει ότι απειλείται. Η αφομοίωση του ψυχογραφήματος στη γεωγραφία της νεκρής φύσης (που, παρά τη χειμερινή της όψη, αποκαλύπτεται μεγαλοπρεπώς) δίνει την ευκαιρία στον Ρώσο Αλεξέι Ποπογκρέμπσκι να ασκήσει τις σκηνοθετικές ικανότητές του, σέρνοντας ωστόσο την ελλειπτική πλοκή του σε ένα παιχνίδι μεγάλης διάρκειας.