Η ταινία ξεκινάει από τη φράση της Μιλάνα «ήταν 2009, δεν θυμάμαι καν ποιος ήταν ο Πρόεδρος της Γαλλίας τότε», μια ειρωνεία που λέγεται ξερά και πονηρά, καθώς στον ρόλο της μητέρας του αγοριού, του Μπλεζ, συναντάμε την πάντα παθιασμένη Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι, αδελφή της Κάρλα Μπρούνι, Πρώτης Κυρίας και συζύγου του εν λόγω ξεχασμένου Προέδρου Σαρκοζί. Αυτό είναι και το μοναδικό κλείσιμο του ματιού σε ένα σκληρό παραμύθι, όμορφο όπως ο άδολος πρώτος έρωτας, ανάμεσα στη Μιλάνα και τον Μπλεζ, τον συμμαθητή και παιδικό αγαπημένο της, που τη φιλοξενεί με την οικογένειά του στο σπίτι του όταν αναγκάζεται να χωριστεί από την οικογένειά της.

Κουβαλώντας τη συνείδηση του '68, αλλά ευτυχώς όχι προπαγανδίζοντας τις επαναστατικές κορώνες της εποχής εκείνης, το φιλμ του Γκουπίλ, ο οποίος έχει γράψει το σενάριο και υποδύεται τον πατέρα του Μπλεζ, ενσωματώνει τον πολιτικό προβληματισμό για μια αυξανόμενη ρουφιανιά και ξενοφοβία στην καρδιά της γαλλικής κοινωνίας με τις παραδόσεις του ανθρωπισμού, δημιουργώντας μια σύγκρουση που εκφράζεται μέσα από μια παρέα παιδιών, παραβατικών και «κανονικών», σύγχρονων και αξιοθαύμαστων στην απλότητα της συμπεριφοράς τους. Ο Γκουπίλ αποδεικνύεται άσος στη διεύθυνσή τους και τα εμπιστεύεται με φυσικότητα και τρυφεράδα, αναδεικνύοντάς τα σε ρομαντικούς ήρωες, χωρίς μελοδραματισμούς και υπερβολές. Μια από τις ωραιότερες ταινίες για παιδιά, κυρίως ιδωμένη από τη σκοπιά των παιδιών, δίχως ίχνος χαζοχαρούμενης παιδικότητας, έντονη μα και ρευστή, σαν τις αξιομνημόνευτες διακυμάνσεις μιας σημαδιακής σχολικής χρονιάς.