Έχοντας στον νου του τον Αλμοδόβαρ της πρώτης περιόδου, ο Πάκο Λεόν, στο τρίτο του φιλμ, μεταφέρει την περσινή επιτυχία Μαζί σου κι ας πεθάνω από την πραγματικότητα της Αυστραλίας σε ισπανικά, και πιο συγκεκριμένα μαδριλένικα μοτίβα, κρατώντας την κωμική, αλλά όχι ανατρεπτική ματιά σε πέντε ιστορίες που ξεδιπλώνονται παράλληλα. Ο άξονας των παράξενων σεξουαλικών φετίχ σε γενικές γραμμές παραμένει ως έχει και η ασυνήθιστη φύση τους είναι το αδρό ζητούμενο, καθώς η δουλειά του σκηνοθέτη είναι να παντρέψει την κάθε κλινική περίπτωση με την ανθρώπινη ανάγκη και να καταδείξει πόσο άκυρη είναι η ψευδαίσθηση της νορμάλ ερωτικής συμπεριφοράς. Η σύγκριση με μια τόσο πρόσφατη στη μνήμη ταινία (το σοκ της υπνοφιλίας ή της δενδροφιλίας, για παράδειγμα, μια φορά ξαφνιάζουν) μειώνει δραστικά τον κωμικό αντίκτυπο και τη δραματική έκπληξη, συνεπώς το λιγοστό γέλιο στριμώχνεται ανάμεσα στην οικειότητα και στην εντοπιότητα – γίνεται σαφές πως το κάπως περίτεχνο θέμα με τη σπασμένη αφήγηση αποτελεί πρόφαση για μια σεξοκωμωδία νέας κοπής και εσωτερικής κατανάλωσης, κάτι που εισπρακτικά λειτούργησε στο ισπανικό box office...