Ένας νεαρός Εβραίος από το Ισραήλ προσγειώνεται στο Παρίσι με σκοπό να γίνει o νέος Τρελός Πιερό, μόνο που αυτό που απαρνείται δεν είναι η μπουρζουαζία αλλά η εθνικότητα και η καταγωγή του. Έχοντας ως πρόσφατο κληροδότημα ιστορίες από τον στρατό που θα ήθελε να ξεχάσει για πάντα, μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα από την πρώτη σκηνή της ταινίας και διατηρεί ως το τέλος μια κυκλοθυμική συμπεριφορά, τα άκρα της οποία διογκώνονται λόγω των πολλαπλών εκρήξεών του.

 

Το δράμα του κινηματογραφείται από τον Ναντάβ Λαπίντ με έναν τρόπο που εντυπωσίασε την κριτική επιτροπή του φετινού Φεστιβάλ του Βερολίνου, η οποία του έδωσε τη Χρυση Άρκτο. Με τις σχεδόν ερασιτεχνικές λήψεις που παραπέμπουν σε found footage μέσα στην πόλη να διαδέχονται τα πολύ πιο επιμελώς οριοθετημένα κάδρα σε κλειστούς χώρους αλλά και την ελλειπτική αφήγηση να αφήνει υπονοούμενα και απορίες για το αν παρακολουθούμε την ιστορία γραμμικά, ο Λαπίντ αιχμαλωτίζει την ταραχή ενός νέου που οραματίστηκε την ουτοπία και νιώθει πως αυτή ολοένα και απομακρύνεται από τον ορίζοντά του.

 

Σύμμαχος του σκηνοθέτη ο εκρηκτικός πρωτοεμφανιζόμενος Τομ Μερσιέ (στο πρόσωπο του οποίου φωτίζονται πολλά διαφορετικά) που με το μουσταρδί του παλτό μοιάζει χαμένος στους δρόμους του Παρισιού, σε έναν κόσμο τεράστιο που έχει τα πάντα εκτός από μια φωλιά γι' αυτόν, και θυμίζει φιγούρα βγαλμένη από τις καλύτερες στιγμές της nouvelle vague.