Σε μια απομονωμένη έπαυλη στην αγγλική επαρχία, νεαρή Αμερικανίδα που έφτασε ως εκεί για να ξεφύγει από το παρελθόν της μαθαίνει πως το 8χρονο παιδί που κλήθηκε να προσέχει είναι μια πορσελάνινη κούκλα. Θα μείνει για λίγες μέρες μόνη μαζί της και αυτή και μόνο η συγκυρία φτάνει για να μεταφερθεί αρχικά η αίσθηση του φόβου στον θεατή. Το άγριο τοπίο, η απομόνωση, το ιστορικό μιας μακάβριας απώλειας και η εικόνα της κούκλας μπορούν να δώσουν ώθηση στην ιστορία και να την κρατήσουν ενδιαφέρουσα, ακόμη και αν δεν συνέβαινε τίποτα άλλο στη συνέχεια.

Συμβαίνουν όμως πολλά, ίσως πάρα πολλά, που ενσωματώνονται αδέξια στην αφήγηση μιας υπόθεσης που φαίνεται αρχικά να ρέπει προς το φανταστικό. Ο Μπελ προσπαθεί να βρει και να παρουσιάσει το φιλέτο από κάθε υποπλοκή που προκύπτει και έχει κάποιες αξιομνημόνευτες στιγμές που δεν βασίζονται πάντα στο εύκολο τρικ της έκπληξης. Το πρόβλημα, όμως, εδώ δεν είναι η έλλειψη δεξιοτεχνίας αλλά η απουσία ενός αφηγηματικού κέντρου βάρους, κάτι που γίνεται εμφανές στην αναπόφευκτη ένωση όσων συμβαίνουν μέσα στο σπίτι, που φέρνει μια κατάληξη χοντροκομμένη, συμβιβαστική και εν τέλει ανεπαρκή.

 

 

Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη