Το Station Agent, που νομίζω πως δεν παίχθηκε ποτέ στις αθηναϊκές αίθουσες, έφερε στο φως έναν ξεχωριστό σκηνοθέτη: ο Τόμας Μακάρθι αφήνει τους χαρακτήρες να ανοιχτούν με τη θέληση και το τέμπο τους, χωρίς να χειρίζεται κινηματογραφικά τις περιστάσεις που γεννάνε το δράμα, ούτε να εκβιάζει συναισθηματικά το παρελθόν τους. Με αυτή την έννοια, γειτονεύει με τον Άκι Καουρισμάκι, χωρίς τη στυλιστική απόσταση του Φινλανδού δημιουργού. ΣτοVisitorυπάρχει ένας απαθής πρωταγωνιστής και ένα πρόβλημα διαιρεμένο σε 4 πρόσωπα. Ο 62χρονος Γουόλτερ διδάσκει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ. Προφανώς διανύει περίοδο κατάθλιψης, έχει χάσει τη γυναίκα του, το κέντρο βάρους, το ενδιαφέρον του για τους ανθρώπους - η σχέση του με το γιο του είναι μακρινή και ασήμαντη δραματουργικά. Μπαίνει στο σπίτι όπου ζούσε παλιά με τη γυναίκα του και βλέπει ένα ζευγάρι μεταναστών. Αποδεικνύεται πως έχουν πέσει θύμα απάτης και ο ενοικιαστής παρέλειψε να τους πει πως υπάρχει νόμιμος ιδιοκτήτης και δεν έχει ιδέα από την κτηματομεσιτική δοσοληψία. Δεν του πάει η καρδιά στο Γουόλτερ να αφήσει τον Ταρέκ από τη Συρία και τη Ζαϊνάμπ από τη Σενεγάλη στο δρόμο. Από τη συγκατοίκησή τους προκύπτουν φιλία, κατανόηση και ένα δώρο: Ο Ταρέκ μαθαίνει στον Γουόλτερ πώς να παίζει αφρικανικό τύμπανο. Παράλληλα, απελευθερώνει τα ένστικτά του, καθώς ήταν μια ζωή ένας καταπιεσμένος πιανίστας που δεν ήξερε και δεν ήθελε να παίζει καλά και σκεπτόταν σε τρίτα, όπως λένε και οι μουσικοί, ενώ ένας ντράμερ συλλαμβάνει το ρυθμό σε τέταρτα.

Ο Ρίτσαρντ Τζένκινς απέσπασε υποψηφιότητα στα Όσκαρ για ένα χαρακτήρα που αποδίδει με αξιοθαύμαστη ανθρωπιά και δεκτικότητα. Σιωπηλός καθρέφτης των γεγονότων, φαίνεται παθητικός μέσα στον κυνισμό, αλλά τα σωστά ένστικτά του ενεργοποιούνται με τις κατάλληλες περιστάσεις. Καμία από τις συνήθειές του δεν τον γέμιζε, ώσπου η μοίρα προσγείωσε στην έδρα του ένα ζευγάρι που τεστάρει τη διάθεσή του να ζήσει και να προσφέρει, να δεχθεί και να λάβει ουσιαστικά μαθήματα ζωής και κοινωνικής ευαισθησίας. Μπορεί να ακούγονται λίγο διδακτικά όλα αυτά, αλλά δεν είναι. Η λεπτότητα του Τζένκινς και ο χειρισμός του Μακάρθι ακυρώνουν κάθε υποψία χονδροειδών χειρονομιών. Ο Γουόλτερ προσπαθεί να καταλάβει πώς είναι δυνατόν να απορρίπτεται η άδεια παραμονής Αμερικανών που έχουν μεγαλώσει από γενιά σε γενιά στη χώρα του και να στέλνονται πακέτο στη χώρα καταγωγής τους, αν πέσουν κατά τύχη σε έναν έλεγχο εξακρίβωσης στοιχείων σε μια από τις καθημερινές διαδρομές τους. Και καθώς ξυπνάει από ένα σχεδόν κλινικό λήθαργο, σταδιακά μπαίνουμε κι εμείς στο μικρόκοσμο της ρυθμικής εξέλιξής του.