Η ειρωνεία είναι παρούσα: ο τίτλος, που σημαίνει «αυτό είναι και τέρμα» παραπέμπει στην τελική του δήλωση του στη συνέντευξη τύπου όταν ανήγγειλε την αυλαία στο Λονδίνο, αλλά και το όνομα της τουρνέ, που καλύφθηκε με μια νοσηρή σπέκουλα όταν ο Τζάκσον πέθανε από ανακοπή τον Ιούνιο.

Το φιλμ απευθύνεται στους περίεργους και τους φαν, και ουσιαστικά είναι ένα «παθιασμένο δώρο», όπως λέει και η αφιέρωση στους τίτλους αρχής, στους οπαδούς που τον αγαπούσαν παρά τις παραμορφωτικές σπιλώσεις και σε όσους πλήρωσαν για τα 50 ξεπουλημένα κονσέρτα αλλά δεν θα τον δουν ποτέ από κοντά. Τα ενδιαφέροντα νέα είναι πως, η ταινία, χωρίς να είναι ακριβώς ταινία ή ντοκιμαντέρ (οι μαρτυρίες είναι περιορισμένες και όλο το focus πηγαίνει στον MJ, χωρίς υποψία κιτρινισμού), βλέπουμε νέο οπτικό υλικό που γυρίστηκε για να εμπλουτίσει το show, και αφορά τρισδιάστατη προσθήκη στο Thriller και ένα επιπρόσθετο μοντάζ στο Smooth Criminal, μαζί με κάτι ψιλά στο γλυκερό Earth Song. Ενώ υπάρχει μια αδιόρατη θλίψη γιατί τα υλικά αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ στο ακριβές τους πλάισιο, δηλαδή στις γιγαντοοθόνες πίσω από τον Τζάκσον, τα βλέπουμε full screen και μας  πάνε βολτίτσα σε déjà vu μονοπάτια με τη βοήθεια μιας φρέσκιας τεχνολογίας.

Τα καλά νέα είναι πως ο φοβιστικός στα κοντινά του πλάνα Τζάκσον δεν χρειαζόταν πατερίτσες, οξυγόνο, ή Πι για να κάνει τις πρόβες του. Με αποσπάσματα από ξεχωριστές μέρες (το καταλαβαίνουμε από τα διαφορετικά ρούχα που δοκιμάζει), ο Τζάκσον διαθέτει την ενέργεια και τη σχετική δύναμη να εφαρμόσει ατόφιες όλες τις κινήσεις που τον έκαναν διάσημο. Χορευτικά, στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, και αν και δεν κάνει τίποτε καινούριο, εντυπωσιάζει με το σφρίγος του- άρρωστος ή μη, μην ξεχνάμε ότι είχε πατήσει τα 50 και είχε ήδη κάψει μερικές φλάντζες. Φωνητικά, δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι' αυτό που εισέπραξα. Άλλοτε τον ακούμε να δοκιμάζει σε φουλ γκάμα την ερμηνεία του, άλλοτε τον βλέπουμε να μαγκώνεται, να διστάζει και να παραπονιέται πως βρίσκεται ακόμη σε αρχικό στάδιο και επιθυμεί να διατηρήσει τις χορδές του, παρακαλώντας κατ' επανάληψη να μην ανεβάζουν ένταση οι μουσικοί και οι ηχολήπτες του. Ούτως ή άλλως, το ηχητικό αποτέλεσμα μοιάζει κουκουλωμένο από dubbing επεξεργασία, και δεν ικανοποιεί, παρά την τεχνική αρτιότητα του και την αξιοθαύμαστη ετοιμότητα των μουσικών.

Το This Is It είναι ένα μνημείο επαγγελματισμού. Κι επίσης, μια απόδειξη αφοσίωσης μιας μεγάλης ομάδας επαγγελματιών σε ένα μνημείο που ήταν ακόμη περίπου ζωντανό λίγο πριν την αυτοκατεδάφιση του. Παρά τις όποιες διαφορές τους, χορευτές, προϊστάμενοι, καλλιτέχνες και εργάτες όλων των κλάδων στις πρόβες έγιναν η φυσική προέκταση της περσόνας του απόλυτου αφεντικού Τζάκσον, ήξεραν όλες τις νότες και τις παραμικρές κινήσεις του, γνώριζαν σαν ευαγγέλιο τους δίσκους και τις εμφανίσεις. Σε μια από αυτές ήμουν κι εγώ παρών. Ήταν το 1987 στο Παρίσι για το Bad Tour.

Πολλά από τα κόλπα του τα είδα ξεπατικωμένα σε αυτή την διαθήκη του σκηνικού του στιλ. Προσπάθησε να κάνει ένα best of και να πείσει πως είναι μια χαρά- τα παιδιά του, τους δανειστές του ή και τους δυο. Ήταν πάντα εντυπωσιακός στην σκηνή και ελάχιστοι, μετά τη δεκαετή αποχή του, θα έδιναν σημασία στο μέταλλο και στο pitch της φωνής του. Ορκισμένοι τζακσονικοί, νοσταλγοί καλοπροαίρετοι ή μιντιόπληκτοι χαιρέκακοι, θα πλήρωναν για να τον δουν ζωντανό και να συμπεριλάβουν την εμπειρία στη διαθήκη τους. Βλέποντας τον στο πανί ένα βήμα πριν την κανονική αυλαία, λυπάσαι έναν παλιό γνώριμο που νομίζεις πως ήξερες καλά και ψιλοχαίρεσαι συγκρατημένα γιατί ευτυχώς δεν πέρασε στη σφαίρα των θρυλικών δεινοσαύρων, όπως το είδωλο του Μάρλον Μπράντο, αλλά έφυγε όρθιος και φεγγαροχορευτός, ανεξάρτητα από το πόρισμα