Το Δέντρο που Πληγώναμετου Δήμου Αβδελιώδη περιγράφει τη φιλία δυο δεκάχρονων αγοριών που μαλώνουν και φιλιώνουν, απολαμβάνουν το καλοκαίρι και μας γυρίζουν σε παιδικές μνήμες σαν κι αυτές του σκηνοθέτη στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Χίο. Είναι μια ταινία φτιαγμένη από «σπιτικά» υλικά, γεμάτη παιχνίδι και ανεμελιά, αλλά όχι εκείνη τη γλυκερή ατμόσφαιρα που τείνει να ψευτίζει παρόμοιες προσπάθειες. Ο ερασιτεχνισμός του Αβδελιώδη ποτέ δεν βρήκε τόσο αυθεντική έκφραση στη συνέχεια.