Ο σκηνοθέτης του θρίλερ τρόμου Το Κάλεσμα, Τζέιμς Γουάν, κινείται πολύ συνετά σε δυο ταμπλό: διατηρεί μια επίφαση ταινίας φρίκης της δεκαετίας του ’70 (η δράση τοποθετείται το 1971) και οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί – ειδικά η Λίλι Τέιλορ, που παίζει τη μάνα πέντε κοριτσιών με τόσο γενναιόδωρο πάθος που θα ζήλευε και η Ζιλιέτ Μπινός. Αντίθετα με τις παρόμοιες ταινίες που κυκλοφορούν σωρηδόν και οι οποίες σχολιάζουν μανιακά τις παλιότερες, χρησιμοποιώντας, βασικά, ατάλαντα νέα παιδιά που προορίζονται για ξεπάστρεμα, το Κάλεσμα είναι ρετρό και καθόλου μεταμοντέρνο, meta ή οτιδήποτε ειρωνικό, και αξιοποιεί τη δυναμική του τερματισμένου ήχου για τα πολυσινεμά, αποφεύγοντας τα άσκοπα εφέ και κινώντας την κάμερα αργά και σταθερά, για να κόβει απότομα με σοκαριστικά κοντινά όποτε το απαιτεί η περίσταση. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως η ταινία άρεσε πολύ στους κατά πλειοψηφία κλασικίζοντες Αμερικανούς κριτικούς: θυμίζει πολύ τον Εξορκιστή και το Amityville Horror, καθώς δανείζεται βαριά και από τις δυο περιπτώσεις – βασίζεται, υποτίθεται, σε αληθινή, καταραμένη ιστορία, όπως την κατέγραψαν σε ένα χρονικό της ατυχήσασας οικογένειας Πέρον και την περιέγραψαν οι ειδικοί δαιμονολόγοι και ερευνητές μεταφυσικών φαινομένων, Εντ και Λορέιν Γουόρεν. Παρά τη σαφή έλλειψη πρωτοτυπίας, το Κάλεσμα είναι άψογα δομημένο και ξεχωρίζει στις πολύπαθες κατηγορίες «στοιχειωμένο σπίτι» και «εξορκισμός».