Για τον Έντι Ρεντμέιν το πλασάρισμα στην πεντάδα των βραβείων Όσκαρ έμοιαζε τελειωμένη υπόθεση από την αφίσα της ταινίας σχεδόν και το θέμα ήταν αν θα κατάφερνε ό,τι και ο Τομ Χάνκς, με νίκη δύο χρονιές στη σειρά, δύο δεκαετίες περίπου πριν. Ο μόνος που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο, εκτός από τις ερμηνείες του Λεονάρντο ντι Κάπριο και του Μάικλ Φασμπέντερ, που εμφανίστηκαν στην κούρσα λίγο αργότερα, θα ήταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας Το Κορίτσι από τη Δανία, ο Τομ Χούπερ, δημιουργός του Λόγου του Βασιλιά και των Αθλίων. Όχι πως δεν του δίνει τον απαραίτητο χώρο να μεταμορφωθεί και, κυρίως, να μεταβεί από τη μία φύση στην άλλη, με τη συνειδητοποίηση των φυσικών και ψυχολογικών μεταπτώσεων. Ο Ρεντμέιν πιάνει, όπως και στη Θεωρία των Πάντων, αξιοζήλευτη απόδοση και πραγματικά εντυπωσιάζει και συγκινεί ως ψυχή που λαχταρά να έρθει στο φως έπειτα από δεκαετίες εγκλεισμού σε λάθος κορμί. Αντίθετα από το υγρό και θερμό Boys don't cry, το χρονικό μιας ενοχής που καταδικάστηκε στο ψέμα, η ατμόσφαιρα εδώ παραμένει πεισματικά και εστετίστικα, αδιόρατα σκανδιναβική και, περιέργως, παιχνιδιάρικα «ζωγραφική», αφού ο άνδρας που προηγήθηκε της ηρωίδας Λίλι Έλμπε ήταν ζωγράφος τοπίων και η σύζυγός του, πορτρετίστα, που εμπνεύστηκε από τις μεταμφιέσεις του – την υποδύεται άνισα, αλλά με μια ευπρόσδεκτη αίσθηση ενοχής και ικανοποίησης, η Αλίσια Βικάντερ στον πιο ουσιαστικό ρόλο της εκρηκτικής χρονιάς που διανύει. Η ιστορία της Έλμπε ήταν εξίσου τραγική και πρωτοποριακή: ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη στα χρονικά αλλαγή φύλου στον κόσμο, τη δεκαετία του '30, και είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πόσο επώδυνη και τρομακτικά επικίνδυνη ήταν η απόφαση και η εκτέλεσή της εκείνη την εποχή. Η επικαιρότητα, λόγω της υπόθεσης της Κέιτλιν, πρώην Μπρους, Τζένερ, δίνει πρόσθετο ενδιαφέρον στον χειρισμό, αλλά ο Χούπερ αγνοεί τους όποιους συσχετισμούς με τη δημοσιότητα του ζητήματος των διεμφυλικών και υπερσκηνοθετεί και γυαλίζει το υλικό του, υποπίπτοντας καλλιγραφικά στο ελάττωμα του αυτοθαυμασμού του για τα πλάνα που στήνει. Η περίπτωση του Χούπερ αποτελεί το κλασικό παράδειγμα του σκηνοθέτη που, ενώ δεν είναι μοναδικός, έχει το αποδεδειγμένο ταλέντο να στήνει σπουδαίες σκηνές απίστευτων αποχρώσεων, λόγω φιλοδοξίας, διεισδυτικής ματιάς κι ευαισθησίας. Θυμηθείτε την αρχική στιγμή, που, στον Λόγο του Βασιλιά, ο Κόλιν Φερθ μπαίνει στο στάδιο για να εκφωνήσει μερικές προβαρισμένες αράδες, κομπιάζει και παγώνει, το πλήθος αποστρέφει το βλέμμα από σεβασμό, παράλληλα διατηρώντας την ανθρώπινη και διεστραμμένη περιέργεια για το ατύχημα, και μονάχα ένα χλιμίντρισμα αλόγου σπάει την αμήχανη βουβαμάρα, μεγεθύνοντας το πρόβλημα, χωρίς ούτε μια κουβέντα να βαραίνει τη σύνθεση και τη δραματική της σπουδαιότητα. Πολλές παρόμοιες, μεστές εκπλήξεις κοσμούν το Κορίτσι από τη Δανία, ενώ άλλοτε επαναλήψεις βλεμμάτων και χειρονομιών αδυνατίζουν το εφέ του πόνου που νιώθει όχι μόνο η Λίλι αλλά και η γυναίκα που αγάπησε ισοβίως – διότι, τελικά, τα κορίτσια από τη Δανία ήταν δύο, ο μεταμορφωμένος άνδρας αλλά και η σύζυγός του.