Ο τίτλος ακούγεται ίδιος σαν «I love dogs» και το εννοεί. Ο ένας από τους δύο υπέροχους Άντερσον επιστρέφει στο stop motion animation. Μετά τον φανταστικό Φανταστικό κύριο Φοξ, ο Γουές Άντερσον ραψωδεί τη σκυλίσια ζωή μέσα από τις περιπέτειες ενός αγοριού, του επίμονου μικρού πιλότου που ψάχνει τον τετράποδο φίλο του σε έναν τοξικό σκουπιδότοπο στην Ιαπωνία, στο Μεγκασάκι, την ίδια στιγμή που επίκειται Διάταγμα κυνο-εξολόθρευσης, σε ένα πολύ εχθρικό περιβάλλον.

 

Τα ταλέντα στην ταινία ξεχειλίζουν, από τις φωνές των επίτιμων μελών του θιάσου, όπως η Τίλντα Σουίντον και ο Μπιλ Μάρεϊ, αλλά και των εκλεκτών καλεσμένων, του Μπράιαν Κράνστον, του Τζεφ Γκόλντμπλαμ, της Σκάρλετ Τζοχάνσον, της Γιόκο Όνο και του Μάρεϊ Άμπρααμ, ως τον Άνταμ Στοκχάουζεν που επιμελήθηκε τα σκηνικά και τον Αλεξάντρ Ντεσπλά που έγραψε το σκορ.

 

Η ταινία είναι σκληρή και συγκινητική, έκκεντρη αλλά ουσιαστική, και το υπογραμμίζω, ως Άντερσον-σκεπτικιστής μέχρι πρότινος. Διότι ο κάποτε μόνο χίπστερ σκηνοθέτης κινηματογραφικών ομοιωμάτων έκανε ταινίες-ταπετσαρίες ή ταινίες ικανές να συζητιούνται σε site αφιερωμένα στις ταινίες του. Χαριτωμένες, γεμάτες υπέροχα στοιχεία, αλλά στεγνές και εν τέλει σχηματικές, παρά τις αστείες στιγμές και τα ενδιαφέροντα στοιχεία ή τις εύστοχες παρατηρήσεις.

 

Τα ταλέντα στην ταινία ξεχειλίζουν, από τις φωνές των επίτιμων μελών του θιάσου, όπως η Τίλντα Σουίντον και ο Μπιλ Μάρεϊ, αλλά και των εκλεκτών καλεσμένων, του Μπράιαν Κράνστον, του Τζεφ Γκόλντμπλαμ, της Σκάρλετ Τζοχάνσον, της Γιόκο Όνο και του Μάρεϊ Άμπρααμ, ως τον Άνταμ Στοκχάουζεν που επιμελήθηκε τα σκηνικά και τον Αλεξάντρ Ντεσπλά που έγραψε το σκορ.

Όλο το στυλ, ωστόσο, έχει έρθει σε συμφωνία με το περιεχόμενό του και δεν αποζητά αποκλειστικά την πόζα του βλέμματος αλλά πολλά παραπάνω από τη σπίθα του πνεύματος.

 

Σε τροχιά αντίστροφης ειρωνείας, το Νησί των Σκύλων, που άνοιξε το Φεστιβάλ Βερολίνου, λειτουργεί στιβαρά κυρίως στις παραδοξολογίες του, έχοντας λύσει τον πυρήνα της πλοκής και την πορεία των χαρακτήρων προς την ανατροπή ενός φασιστικού καθεστώτος που ψεύδεται και τιμωρεί άδικα τους σκύλους, χρίζοντάς τους επικίνδυνους για τη δημόσια υγεία.

 

Αυτό που το διαχωρίζει από τα υπόλοιπα καλά και κατάλληλα για ενηλίκους κινούμενα σχέδια είναι, τελικά, ο γουεσαντερσονισμός του, οι οργανικά ενταγμένες θεματικές και εικαστικές εμμονές του σκηνοθέτη με τη διάχυτη ιαπωνοφιλία και τον γλυκόπικρο κυνισμό, τις μεστές βινιέτες και τις χιουμοριστικές λεπτομέρειες ακόμη και στα πιο μικρά και περαστικά props στη μέση ενός φασιστικού, αγέλαστου πεδίου.

 

Φυσικά, κυκλοφορούν βαγόνια και άλλα αυτοαναφορικά παραφερνάλια, όμως το γούστο του Γουές Άντερσον δεν ξοδεύεται σε ματαιόδοξη αισθητική, αλλά διοχετεύεται σε μια συγκινητική ιστορία.