Όπως δηλώνει ο σκηνοθέτης Ολιβιέ Νταάν, αυτό που τον ενδιέφερε στη ζωή της Εντίθ Πιάφ είναι τι ακριβώς την ενέπνευσε για να γίνει αυτή που έγινε. Κάπως έτσι ξεκινούν οι βιογραφίες που σέβονται τον εαυτό τους. Για να αντιστρέψω κάπως το συλλογισμό, η Ζωή σαν Τριαντάφυλλο δεν ξεχωρίζει για τις αρετές ή την πρωτοτυπία της αλλά για τη δύναμη του κεντρικού χαρακτήρα που την ενέπνευσε, όπως το Ray πρόσφατα και πολλές άλλες στο παρελθόν. Η Εντίθ Πιαφ αποτέλεσε μια τρομερή περίπτωση αυτοκαταστροφικής βασίλσσας του δράματος που βίωνε με την παραμικρή της κίνηση, λες και ήταν πλασμένη για την ταλαιπωρία και την τραγωδία. Το ταλέντο της ήταν να ενσωματώνει την κακοτυχία της σε καλλιτεχνικές ερμηνείες που ξεπερνούσαν κατά πολύ τα όρια της virtuosité και μιλούσαν κατευθείαν στην ψυχή ενός ολόκληρου λαού. Η απεριόριστη συμπάθεια (και συμπόνοια) των Γάλλων στο πρόσωπό της δεν την ξεκούρασε, ούτε την έκαμψε. Δεν συμβίβασε τη μετωπική αντιμετώπιση που είχε για την κοινωνία, τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο, ούτε έριξε νερό στο νέκταρ των ερμηνειών της. Η ταινία κινείται γύρω από την πορεία και τη μανιέρα μιας μικρόσωμης γυναίκας που ήταν larger than life και εξαρτάται αποκλειστικά από την Μαριόν Κοτιγιάρ, μια πανέξυπνη ηθοποιό που από νωρίς κατάλαβε πως το μέλλον της βρίσκεται στους ιδιότυπους χαρακτήρες και βαστάει στους, επίσης ντελικάτους, ώμους της μια σοβαρή ευθύνη, εθνικής εμβέλειας. Η νεαρή καρατερίστα παραδίδει μια από τις ερμηνείες της χρονιάς, παρόμοια με του Τζέιμι Φοξ – τα τραγούδια και εδώ ακούγονται στην πρωτότυπη μορφή τους. Τι να πω, είναι καταπληκτική και κάνει την τυπική ταινία άξια παρακολούθησης.