Δεν μπορείς να κακίσεις έναν κινηματογραφιστή που θέλει να κάνει (ακόμα μία) ταινία με θέμα το Ολοκαύτωμα και τη ναζιστική θηριωδία. Είναι εκείνο το γεγονός του εικοστού αιώνα που μας δίδαξε ότι το είδος μας ήταν και θα παραμείνει ικανό για το χειρότερο, και μάλιστα σε μαζική κλίμακα. Αν όμως θέλει και η ταινία του να ξεχωρίσει από τις (πραγματικά) δεκάδες αντίστοιχες, θα πρέπει είτε να υιοθετήσει μια αισθητική που να κάνει το θέαμα φρέσκο, όπως ο Γιος του Σαούλ, είτε να έχει να αφηγηθεί μια διαφορετική πτυχή της Ιστορίας.

 

Θεωρητικά, το Persian Lessons θα μπορούσε να ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Η κεντρική του ιδέα θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία πάνω στη γλώσσα και τις εξανθρωπιστικές της λειτουργίες, αλλά ο σκηνοθέτης Βαντίμ Πέρελμαν μοιάζει να μην έχει αποφασίσει τι ταινία θέλει να κάνει. Πότε στηρίζεται στο σασπένς, πότε στην ετεροβαρή σχέση μεταξύ κρατούντος και κρατουμένου, πότε λοξοδρομεί σε υποπλοκές προσωπικού χαρακτήρα μεταξύ των ναζί, κάνοντας και το θέαμα ηθικά συζητήσιμο. Στο τέλος, αυτό που μένει είναι ακόμα μια δραματοποιημένη μαρτυρία από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, δίχως την ένταση ή τη σπουδαιότητα άλλων αντίστοιχων.