Κάποιος που θα ήθελε να ψέξει το εγχείρημα του Μπάμπη Μακρίδη (σκηνοθέτη του «Οίκτου», που δυστυχώς είδαν λιγότεροι άνθρωποι απ’ όσους θα έπρεπε), ένα φορμαλιστικό πείραμα με αφορμή την κατάθεση του Νίκου Καραθάνου πάνω στους αριστοφανικούς Όρνιθες, θα μπορούσε να πει ότι οι τελευταίοι, όπως και το υπόλοιπο έργο του Αριστοφάνη, αποτελούν λαϊκές κωμωδίες και η ταινία του μόνο λαϊκό θέαμα δεν είναι. Γνωρίζοντάς το και ο ίδιος, θα μας δείξει έναν από τους συμμετέχοντες να αναρωτιέται μεγαλόφωνα «αυτό που κάνεις δεν είναι τα Πουλιά, αυτό είναι μεταμοντέρνο, πώς θα το καταλάβω εγώ, που είμαι από την Κοκκινιά;», για να λάβει ως απάντηση την εμφάνιση του ίδιου του σκηνοθέτη στο επόμενο πλάνο, ο οποίος απλώς συστήνεται στο κοινό. Είναι σαν να μας λέει «εμένα να κατηγορήσετε γι’ αυτό». Κι αυτό είναι μόνο μία από τις χαριτωμένες πινελιές σε ένα ιδιοσυγκρασιακό έργο που αξιοποιεί υλικό από την παράσταση, σκηνοθετημένες προσωπικές μαρτυρίες και γυρίσματα από τοποθεσίες, όπως η Times Square στη Νέα Υόρκη, για να μιλήσει (μάλλον) για εκείνο που ενώνει τους ανθρώπους με τα πουλιά: την κρυφή επιθυμία για απόδραση. Ασφαλώς ειδικού κοινού, έτσι όπως μεταπηδά από τη μυθοπλασία και την τεκμηρίωση στη video art, αλλά απαραίτητο συμπλήρωμα μιας παράστασης που αγκάλιασε μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα του κοινού.