Ο Ιρλανδός Τζον είναι 34 ετών, πλένει παράθυρα κτιρίων, πάσχει από ανίατη ασθένεια και δεν θα ζήσει πολύ, έχει έναν γιο 4 ετών, τον Μάικλ, που η μητέρα του έχει εγκαταλείψει εδώ και χρόνια, και το μόνο μέλημά του είναι να βρει οικογένεια για να τον εξασφαλίσει.

 

Ανάμεσα στις συναντήσεις με τους δυνάμει ανάδοχους γονείς, ο Ιταλός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Ουμπέρτο Παζολίνι («Still Life») κατεβάζει τις ταχύτητες που κανονικά, λόγω του θέματος και των αληθινών γεγονότων στα οποία βασίζεται, θα είχαν στείλει το «Για πάντα κοντά σου» στο Έβερεστ του σπαραξικάρδιου μελοδράματος, δημιουργώντας μια συγκρατημένη παρατήρηση της τρυφερής σχέσης ανάμεσα στον γλυκό πατέρα και το ακόμη γλυκύτερο παιδί του, που σημειωτέον παίρνει μαζί του σε όλες τις αμήχανες οντισιόν.

 

Είναι καταφανές σε ποιο σπιτικό θα καταλήξει ο Μάικλ, συνεπώς το σασπένς περιορίζεται σημαντικά, αλλά η σωστή λειτουργία της ταινίας πιστώνεται στον μνηστήρα του ρόλου του 007, Τζέιμς Νόρτον, ο οποίος εδώ εσωτερικεύει την αγωνία του, διαβιβάζει αγάπη και έγνοια χωρίς περιττές κινήσεις και εκβιαστικές κορόνες, πολύ πειστικά αρνείται να δημιουργήσει ένα «κουτί αναμνήσεων», διαβάζοντας για παράδειγμα ένα στάνταρ παραμύθι για το πώς χάνονται οι δεινόσαυροι, όπως τον συμβουλεύουν οι ειδικοί ψυχολόγοι, αλλά χαμηλόφωνα υποδεικνύει σε έναν τετράχρονο την πεποίθησή του πως η νέα του ζωή πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν.