Η αληθινή ιστορία της Φαρίγιε Χότι, νοικοκυράς και μητέρας δυο παιδιών που ακόμη αναζητά τον σύζυγό της, είκοσι χρόνια μετά τον πόλεμο στο Κόσοβο, δραματοποιείται από την Μπλέρτα Μπασόλι.

Η σκηνοθέτις, που κατάγεται από το μερικώς και ακόμη αμφισβητούμενο ανεξάρτητο κρατίδιο, άκουσε τη Χότι να περιγράφει σε μια συνέντευξή της στην αμερικανική τηλεόραση την κατακραυγή που δέχτηκε όταν αποφάσισε να δώσει για δίπλωμα οδήγησης και να δραστηριοποιηθεί επιχειρηματικά, προτείνοντας συνεταιρισμό και προσφέροντας εργασία σε άλλες χήρες στην περιοχή όπου ζούσε.

Με δεδομένη τη συναισθηματική και γεωγραφική απόσταση, θεώρησε πως πρόκειται για αστείο και όταν αντιλήφθηκε πως η σαραντάχρονη τότε γυναίκα το εννοούσε, έψαξε, έμαθε, εντρύφησε, καταπιάστηκε με το σενάριο και τη σκηνοθεσία το 2011 και δέκα χρόνια αργότερα η Βασίλισσα της Κυψέλης κέρδισε τα τρία σημαντικότερα βραβεία στο τμήμα World Cinema του Φεστιβάλ Sundance, η μόνη ταινία που έχει καταφέρει κάτι παρόμοιο. Ως αλβανο-κοσοβάρικη παραγωγή υποβλήθηκε στην κατηγορία των φετινών διεθνών Όσκαρ, αλλά δεν κατάφερε να μπει στην πεντάδα.

Η Μπασόλι είναι σίγουρη πως έχει στα χέρια της μια δυνατή υπόθεση και δεν αισθάνεται πως χρειάζεται έμφαση ή μελόδραμα για να επιτείνει το διαγραφόμενο δίλημμα της ηρωίδας: η Φαρίγιε, όπως την ενσαρκώνει η βλοσυρή Ίλκα Γκάσι, είναι από την αρχή αποφασισμένη να ζήσει σε έναν κακόψυχο μικρόκοσμο που την υποβιβάζει διαρκώς, τη θεωρεί χήρα, αν κι εκείνη δεν επιλέγει να παραιτηθεί από την ελπίδα να ξαναδεί τον άνδρα της, της σπάει το τζάμι του αυτοκινήτου, την μποϊκοτάρει, καταστρέφοντας την παραγωγή του άιβαρ που παρασκευάζει και την εξευτελίζει ‒ ακόμα και ο άνδρας με τον οποίο συναλλάσσεται επιχειρεί να τη βιάσει. Βλέποντας πως ακόμα και η έφηβη κόρη της συμβιβάζεται με την ιδέα της παραίτησης μπροστά στην ανδροκρατική νοοτροπία, υιοθετεί δημιουργικό πείσμα και προχωρά, γιατί δεν θέλει να εγκαταλείψει το βιος και το σπίτι της, εκεί όπου μόνο ο ανάπηρος πεθερός της τής φέρεται με ευπρόσδεκτη ηρεμία και στοιχειώδη ευγένεια.

Η Βασίλισσα της Κυψέλης, που απειλείται από τη στασιμότητα αν δεν επινοήσει και τελικά επιβάλλει καινούργιους τρόπους επιβίωσης και ανάπτυξης, είναι μια ιστορία ανθρωπιάς και αντίστασης με σαφή φεμινιστική θέση, αν και γεφυρώνει με πολύ γνώριμο τρόπο την αποφασιστική ανατροπή του ενός με την τοπική ηθογραφία.