Τι είναι μια ρομαντική κομεντί αν όχι η σπίθα που μεταδίδουν οι ερωτευμένοι ανταγωνιστές, πριν γίνουν αγαπημένοι πρωταγωνιστές; Το πρόσφατο Εισιτήριο για τον Παράδεισο ξεκίνησε ανάποδα: ο Τζορτζ Κλούνι με την Τζούλια Ρόμπερτς είναι τόσο αγαπημένοι πρωταγωνιστές στα μάτια του κοινού που προπόνησαν και κέρδισαν εδώ και δεκαετίες, που έπρεπε να προσπαθήσουν πολύ για να μας πείσουν πως σιχαίνονται τόσο πολύ ο ένας τον άλλο (στην οθόνη βέβαια), ώστε να ανταλλάσσουν βιτριολικές εξυπνάδες, επειδή έκαναν τιτάνια προσπάθεια να μοιραστούν τον χώρο για χάρη του παιδιού τους. Πλάσαραν δηλαδή την κόντρα τους, χωρίς ωστόσο να ιδρώσουν, αδυνατώντας να διαρρήξουν την εξοικείωση που έχουμε εμείς μαζί τους κι εκείνοι μεταξύ τους. Είναι τέτοια φιλαράκια, που ούτε και το μαγνητικό τους ταλέντο δεν αρκεί για να καλύψει την ψυχική απόσταση, πόσο μάλλον την υποτιθέμενη απέχθεια που το σενάριο τούς καλεί να σερβίρουν. Το κοινό θα διασκεδάσει σε ένα προκαθορισμένο κομφόρ ‒ ξεκινούν το ματς του έρωτα με ένα σοβαρό αβαντάζ και απολύτως καμία διεκδίκηση.

 

Αντίθετα, στο Παιχνίδι Μίσους ο Όστιν Στόουελ και η Λούσι Χέιλ έχουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Είναι σχετικά άγνωστοι ηθοποιοί (κινηματογραφικά τουλάχιστον), συνεπώς μπορούν να μισηθούν με την άνεση του πρωτάρη στα αντικριστά γραφεία τους στον εκδοτικό οίκο που προσπαθούν να διασώσουν, ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Όπως όλοι όμως, είτε έχουν Όσκαρ και μίλια ποικιλίας και αναγνώρισης στο σινεμά είτε το νεαρόν της ηλικίας και το πολύτιμο αγαθό της σχετικής ανωνυμίας, ζουν και πεθαίνουν από το σενάριο που τους δίνεται να υπηρετήσουν.

 

Παιδιά της προηγούμενης γενιάς, οι Ρόμπερτς και Κλούνι ελίσσονταν γύρω από τους ρόλους των φύλων και τα κλισέ μιας εποχής πριν από το ΜeΤoo ‒ άραγε θα μπορούσε να γυριστεί σήμερα το Pretty Woman;

 

Στο Hating, (αντί του Mating) Game, η αποστολή της Λούσι είναι να επιβιώσει σε περιβάλλον καριερίστικο, αν και όχι μονοδιάστατα ανδροκρατούμενο, αλλά και να βοηθήσει τον αντίπαλο συνάδελφο, καθ’ όλα τέλειο και όμορφο σε βαθμό «μίσους» Τζος που είναι εγκλωβισμένος στην ψυχαναγκαστική ψυχρότητά του και παγιδευμένος από το σύνδρομο κατωτερότητας που αποκαλύπτεται αργότερα. Χρειάζεται όμως κάτι παραπάνω από την επανάληψη του κοριτσιού της διπλανής πόρτας, που δεν λειτούργησε ευεργετικά για την Εμίλια Κλαρκ, όταν προσπάθησε να δραπετεύσει από τον «Θρόνο» της, και ένα στόρι που εδώ εξαντλείται σε μια προφανώς ακραία αντιπαράθεση ως παραπέτασμα αγάπης. Δεν είναι κάθε μέρα του His Girl Friday…