O Blue Beetle δεν ανήκε στην DC, αγοράστηκε από την κραταιά εταιρεία στο γιουσουρούμ τη δεκαετία των ’80s. Σταδιακά, μέσα από την εμφάνισή του σε σειρές του CW και animation της Warner, άρχισε να αποκτά μια σχετική δημοφιλία σε ένα κοινό ευρύτερο των πιο σκληροπυρηνικών φαν της 9ης τέχνης, παραμένει όμως στη δεύτερη (αν όχι στην τρίτη) κατηγορία της πινακοθήκης χαρακτήρων της DC. Με το διευρυμένο σύμπαν της τελευταίας να ετοιμάζεται για reboot διά χειρός Τζέιμς Γκαν, ταινίες σαν το Βlue Beetle, απομεινάρια του προηγούμενου «καθεστώτος», καταποντίζονται στα ταμεία, αφενός γιατί οι φαν ενημερώνονται και διαβάζουν, αφετέρου γιατί η υπερηρωική περιπέτεια δεν είναι πια το «σίγουρο εμπορικό χαρτί» των προηγούμενων ετών.

 

Το κοινό φαίνεται να ζητά κάτι διαφορετικό για να τιμήσει το υπερηρωικό σινεμά στο… σινεμά και το Blue Beetle, δυστυχώς, δεν είναι μια δημιουργία που θα του το δώσει. Και όταν λέμε διαφορετικό, εννοούμε αισθητικά, δραματουργικά, έστω και απλά(;) σε επίπεδο σχεδιασμού της δράσης – ε, καλό θα ήταν να διαθέτει κι ένα set-piece που να σε πιάνει στον ύπνο. Μπράβο στην DC για τον «πρώτο Λατίνο υπερήρωα» –που δεν είναι ο πρώτος, αλλά ας μη φλυαρήσουμε γι’ αυτό–, μπράβο τους και για την πρόσληψη Λατίνων ηθοποιών, αλλά, παρά το (συν)τρέχον ρεύμα κριτικής στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν μπορεί η συμπερίληψη να υποκαθιστά την ποιότητα ούτε να συνιστά από μόνη της λόγο κινηματογραφικού επαίνου. Με χιουμοριστικές σκηνές που παραπέμπουν σε sitcom, ερμηνείες δύο ταχυτήτων –εξαιρείται η Σούζαν Σάραντον, που μάλλον έχει κατεβάσει χειρόφρενο–, συστηματικά κακό CGI, μηδενική έμπνευση στη σύλληψη και τον σχεδιασμό της δράσης και μοναδικό προσόν μια παιδική αφέλεια που παραπέμπει σε καρτούν άλλων εποχών, το Blue Beetle δεν νομίζουμε ότι προσφέρει κάτι παραπάνω στο είδος από την αντίστοιχη μέση σειρά του CW. Διαβάζουμε ότι αρχικά προοριζόταν για απευθείας προβολή στo Μax, τη streaming πλατφόρμα της Warner. Ίσως έπρεπε να μην αλλάξει το σχέδιο και να παραμείνει εκεί, θα προσθέσουμε.