To Aλάνι είναι άλλο ένα τρυφερό πορτρέτο ενηλικίωσης που διαφέρει από παρόμοιες περιπτώσεις προβληματικών συμπεριφορών και δραματικής επιβίωσης γιατί καταφέρνει να διατηρεί μια (επιτηδευμένη) ελαφράδα σε πείσμα των ντικενσιανών καταστάσεων που περιγράφει. Πρωταγωνίστρια είναι η 12χρονη Τζόρτζι που ορφάνεψε από μητέρα και κατορθώνει να ξεφύγει από τη δαγκάνα των κοινωνικών λειτουργών, επικαλούμενη έναν θείο που δεν υπάρχει. Ζει μόνη, ρίχνει ξύλο με συμμαθήτριες, η παρέα της είναι ο λίγο μεγαλύτερός της Άλι, που είναι καλό παιδί και υποστηρικτικό – μαζί κλέβουν ποδήλατα για χαρτζιλίκι. Την παράξενη συνθήκη ανατρέπει ή, όπως αποδεικνύεται, ενισχύει ο μέχρι πρότινος άφαντος πατέρας της, ο ξανθομάλλης Τζέισον, που εμφανίζεται ως διά μαγείας από την αυλή, αντιλαμβάνεται αμέσως πως η μικρή ζει με τα ψέματα, επιβάλλει την παρουσία του στο σπίτι και στην καθημερινότητά της, και μαζί βάζουν μπροστά, έστω και μετ’ εμποδίων, την οικογένεια που δεν είχαν ποτέ.

 

Μεταξύ της αγωνιώδους ονειροφαντασίας του Aftersun της Σάρλοτ Γουέλς και του περιπετειώδους παιχνιδίσματος του Τζότζο του Τάικα Γουαϊτίτι, το Αλάνι φαίνεται και ακούγεται περισσότερο χολιγουντιανό απ’ ό,τι νομίζει η ανεξάρτητη βρετανική καρδιά του. Το ντεμπούτο της Σάρλοτ Ρέγκαν, ζωηρά φωτογραφημένο από τη Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ του How to have sex, χάνει σε δραματικό βάθος, έχοντας στον νου του κυρίως να συλλέξει χαριτωμένα ή παράξενα ενσταντανέ. Η μικρή Λόλα Κάμπελ δεν ξεφεύγει πολύ από το κορίτσι που γνωρίζουμε στο ξεκίνημα της ταινίας, ενώ πολύ πιο εύκολα, στον ρόλο του νεαρού και άσχετου πατέρα, ο Χάρις Ντίκινσον, πρωταγωνιστής στο Τρίγωνο της θλίψης, ανεβάζει το επίπεδο με την εναλλαγή του ψυχρού βλέμματος και της ζεστής του αύρας, σαν να έχει κι αυτός περιέργεια πώς θα εξελιχθεί ο χαρακτήρας του στη διάρκεια της απροσδόκητης, αναγκαστικής συγκατοίκησης με την κόρη που δεν γνωρίζει.